بهرام گور اولین شاعر

بسم الله الرحمن الرحیم

گویند بهرام گور نخستین کس بود که شعر موزون سرود. زیرا راز شوریدگی دل را جز زبان شوریدگی نمی توانست گفت. "دلارام" نیز که آرام دل او بود از وی آیین شعر گفتن بیاموخت و با زبان عاشقان راز و نیاز او پاسخ داد.

دلدار من، از آن زمان که تو نیز با عشق خود مرا شاعری آموختی، دیگر به بهرام ساسانی حسد نمی برنم. زیرا هم اکنون خود طبعی چون طبع او و یاری چون یار او دارم.

تو مرا آن شور بخشیدی که در این همه غزل وصف شوریدگی دل کنم. همچنان که نگاه به نگاه و شعر به شعر پاسخ می گوید. سخن من نیز انعکاس لطف تو بود. کاش ترانه های من از این پس همچنان به گوش تو رسد زیرا سخن عشق اگر هم بر زبان نیاید بر دل می نشیند.

****

مگر باد شرقی پیامی خوش دارد که با شتاب می وزد و سوز درونم را فرو می نشاند؟ نوازش کنان از روی شن های بیابان می گذرد و خیل زنبورها را به سوی تاک های سرسبز می کشاند؟

مگر باد شرق قاصد رحمت است که اثر گرمی آفتاب را چنین از گونه های سوزانم می زداید و خوشه های زر (مو) را که زینت بخش تاکستان هایند بر گهواره های شاخ تکان می دهد؟

هر دم از زمزمه نسیم پیام یار می شنوم و هر لحظه در انتظار آنم که پیش از آنکه شب بر کوهساران دامن بگستراند؛ همراه این پیام، هزاران بوسه آتشین از جانبش دریافت دارم.

ای باد خوش خبر، به راه خویش رو و آرامش بخش دل دیگران شو، زیرا به زودی دلدار، خود در کنارم خواهد آمد و با زبان خویش راز دل شیدایی به من خواهد گفت.

****

دیوان شرقی قسمتی از فصل زلیخا نامه نوشته ی یوهان ولفگانگ گوته با ترجمه شجاع الدین شفا – برایتان آپلود کردم تا اگر شما هم خوشتان آمده، دانلود کرده و بخوانید. دانلود پی دی اف (حجم464 کیلو بایت)

دیوان شرقی

اعتراف
چه چیز را دشوار می توان پنهان داشت؟ آتش را که در روز دودش از راز نهان خبر می دهد و در شب شعله ای پرده می درد. عشق نیز چون آتش است که پنهان نمی ماند زیرا هرچه عاشق در راز پوشی بکوشد باز نگاه دو دیده اش از سر ضمیر خبر می دهد.
ولی آنچه از این دو دشوار تر پوشیده است شعر شاعر است: زیرا شاعر که خود دل در بند سخن خویش دارد. ناچار جهانی را شیفته ی آن می خواهد. لاجرم آن قدر برای کسانش می خواند و تکرار می کند که خواه سخنش بردل نشیند و خواه جان بفرساید همه ی آن را بشنوند در خاطر نگاه دارند.

****

تقلید
حافظا دلم می خواهد از شیوه ی غزل سرایی تو تقلید کنم چون تو قافیه پردازم و غزل خویش را به ریزه کاری های گفته ی تو بیارایم به معنی اندیشم و آنگاه بدان لباس الفاظ زیبا پوشانم.هیچ کلامی را دو بار در قافیه نیاورم مگر آنکه با ظاهری یکسان معنایی جدا داشته باشم.دلم می خواهد همه ی این دستور ها را به کار بندم تا شعری چون تو. ای شاعر شاعران جهان سروده باشم.
ای حافظ هم چنان که جرقه ای برای آتش زدن و سوختن شهر امپراطوران کافی است از گفته ی شور انگیز تو چنان آتشی بر دلم نشسته که سراپای مرا در تب و تاب افکنده است.

حافظا خویش را با تو برابر نهادن جز نشان دیوانگی نیست.

تو آن کشتی که مغرورانه بادبان در افکنده است تا سینه ی دریا شکافته و پای بر سر امواج نهد و من آن تخته پاره ام که بی خودانه سیلی خور اقیانوسم. در دل سخن شور انگیز تو گاه موجی از پس موج دگر می زاید گاه دریایی ز آتش تلاطم می کند اما این موج آهنین مرا در کام فرو می برد و غرقه می کند.

با این همه جرئت آن است که خویش را مریدی از مریدان تو شمارم:زیرا که من نیز همچون تو در سرزمینی غرق نور زیستم و عشق ورزیدم.

****

قبلا از دیوان غربی - شرقی / حافظ نامه / یوهان ولفگانگ فن گوته ترجمه کورش صفوی قدری نوشته بودم و امروز دیوان شرقی گوته را توی هاردم کشف کردم و با علاقه و ولع و شیفتگی خاصی مشغول خواندنش شدم، هر چند این دلدادگی امثال گوته به شرق، امروز جای خود را به جریانی برعکس داده و عده ای نگاه خود را هاج و واج و متحیر به غرب دوخته اند!