گوته: تو را لسان الغیب می نامند

بسم الله الرحمن الرحیم  

دیوان غربی - شرقی / حافظ نامه / یوهان ولفگانگ فن گوته ترجمه کورش صفوی

لقب

شاعر. محمد شمس الدین مرا پاسخ ده.

که چرا ملتت، آن قوم برجسته و والا

تو را حافظ نامد؟

حافظ. پرسش ات را محترم می دارم،

و بدان پاسخ می دهم

مرا حافظ گفته اند، زیرا به لطف حافظه ام،

قران ز بر دارم،

بی هیچ خطا؛

و آن چنان پرهیزگارم،

که زشتیهای زمانه،

نه در من و نه در آنانی چون من

که جسم و جان کلام پیامبر را دریافته اند،

اثر نکرد 

شاعر ای حافظ..... 

...چند صفحه بعد  

راز آشکار

ای حافظ قدسی

تو را لسان الغیب نامیده اند.

و سخندانان

ارزش کلامت نشناخته اند.

تو را لسان الغیب می نامند

زیرا چون ابلهان درباره ات می اندیشند

تا شراب آلوده ی خود

به نام تو سرکشند

تو اما لسان الغیب نابی

زیرا تو را در نمی یابند

زیرا بی آنکه زهد پیشه کنی

مشمول رحمتی ،

و آنان نمی خواهند چنین باور کنند.

ایما

ولی آنان را باید محق دانست،

هرچند کاری جز سرزنش آنان ندارم،

زیرا کلامت به یک معنی نیست و زخود قابل درک است.

واژه چون بادبزنی است، میان دو چوب

که دو چشم زیبا در پس خود دارد،

این بادبزن تنها ز ابریشمی زیباست،

تا که رخ پنهان بسازد،

لیک زیبا رویان را نهان ندارد،

که آنچه زیباترین است در آنان،

همان چشمی است که به سویم می درخشد. 

خطاب به حافظ

آنچه دیگران خواهند، تو خود دانی

آن همه را تو دریافته ای؛

زیرا اشتیاق از خضیض ذلت تا اوج لذت

ما را به بند سخت خود می کشد. 

چه پر درد است

و زان پس چه مطلوب،

چه کسی را تاب ایستادن بود؟

اندرین راهی که هر بار شکست،

جرئت رفتن دوصد چندان کند. 

عذر تقصیرم پذیرا باش ای استاد

گرخطا کردم، به بیراهه برفتم بارها،

آن زمان کز چشم آن سرو چمان

مات ماندم غافل از کردارها، 

او که چون تار روان از سر بن

می خرامد،

ناز می ریزد بر این پهنه ی دشت؛

او که آوای سلامش همچو ابری آسمانی

همچو شعری بر فراز باد شرقی،

می نشیند در وجودم، ذوب می سازد دلم.

واین همه ما را کند آکنده ز هر انتقام،

آنجا که حلقه های زلف یار

در انبوه قهوه ای رنگش

گشوده می گردد،

تا به دست باد سپرده شود 

واکنون...  

 (شعر ادامه دارد)  

دیوان غربی - شرقی / حافظ نامه / یوهان ولفگانگ فن گوته ترجمه کورش صفوی / نشر هرمس