دیر آمدم!

بسم الله الرحمن الرحیم 

نوروز آمد و رفت تا دوباره سال بعد بازگردد؛ البته اگر برای ما عمری باقی باشد و تعطیلات آن هم تمام شد و امروز باید گفت که:

نوروز خداحافظ 

هفت سین خداحافظ

 

 

اگر حال خوشی دارید و می خواهید همچنان پابرجا بماند به دیدن همین دو تا عکس اکتفا کنید و به ادامه ی مطلب نروید!

این پست قرار بود روز چهاردهم فروردین ارسال شود. اما چون نخواستم کام دوستانم را بعد از تعطیلات نوروز تلخ کنم، از ارسالش منصرف شدم. اما یکی از دوستان عزیز متوجه این سانسور شد و امر کرد که منتشرش کنم، بهمین خاطر الان اطاعت امر می کنم و از آن رونمایی می کنم:

تا دیروز حالم خوش بود خیلی خیلی خوش و دیروز سیزده به در بود و به من کلی خوش گذشت و به یاد شما بودم و مخصوص شما عکسهایی گرفتم که بگذارم اینجا. اما از امروز صبح ورق برگشت و من بی آنکه بدانم چرا، ناخوشم. دلم پر شد است از بار غم!! آن هم لبالب و مالامال!  

به وبلاگ اکثر شما دوستانم سری زدم و کامنتها را خواندم و دلم نیامد با این حال نزار و دگرگونم برای کسی کامنتی بگذارم. شاید فردا بهتر شدم، کسی چه می داند؟! حتما بهتر میشوم. من خوب خواهم شد ( البته هنوز خوب نشدم!)

الان که فکر می کنم به این نتیجه  می رسم که نگاه به جمع بسیار شاد خانواده هایی که همگی با هم جمع شده بودند تا روز خوشی را برای خانواده های خود رقم بزنند، مرا با خود به عالم دیگری برد. صدای شادی و خنده از هرسو به گوش می رسید و پارکی کوچک پر شده بود از چادرهای مسافرتی و آتش و چای و اش و آدمهایی که با امکاناتی مشابه و با خصوصیاتی یکسان و آداب و رسومی همسان کنار هم نشسته بودند و بچه هایی که بدو بدو می کردند و ... با انها نمیشد غریبی کرد، مثل خود ما بودند. انگار خانواده ی ما بود که در پارک به تعدادی زیاد تکثیر شده است! فکرم رفت سراغ آدمهایی که سالها پیش از این، زندگی کرده اند و چنین روزهایی را با هم سپری کرده اند و الان نیستند و حتا اثری از آثارشان باقی نمانده و سالیانی قبلتر از آنها و قرنها پیش از آن و ... 

بله زندگی بسیار پیچیده تر و بغرنجتر از آنست که من آن را بفهمم!

با وجود اینکه شب قبل از سیزده، نخوابیده بودیم و من تمام سیزده به در را مشغول آتش درست کردن بودم و مثل ماهی دودی، مصطفی دودی شده بودم، اما نتوانستم چشم از مردم بردارم و ذهنم بدجور مشغول تک تکشان شده بود. خلاصه این شد که شب تا دیر وقت بیدار بودم و عاقبت خسته و با بدنی کوفته و با ذهنی آشفته خوابیدم و ...

صبح به همه ی اعضاء خانواده ام و به تعدادی از دوستانم اینطور پیامک دادم:

سلام اینجا تهران است، اس ام اس گاه گاهی از مصطفی. هم اکنون دمای هوای تهران 9 درجه بالای صفر و آسمان ابری ست، توام با بارش باران لطیف بهاری. چهارده روز از نوروز و حلول سال تازه گذشت و زندگی همچون سالها و قرنها و اعصار گذشته، همچنان به آرامی ادامه داشته و به تندی میگذرد و نوای ذکر مصیبت زهرای اطهر از بلندگو و دسته ی عزاداری همراهش به گوش می رسد! روزی که چندان دور نیست نیز از روزهایی که بر ما گذشت و می گذرد، بسیار کوتاه یاد خواهند کرد، به کوتاهی شش میلیون سالی که از عمر انسان طی شد، کوتاهتر از قصه ی سبزه هایی که دیروز به رودها و جویبارهای پر از قصه سپردیم. 

و این بهانه ای شد برای نوشتن سطور بعدی ....

دیر آمدم

چون من از راه دور آمدم

من از نسل آدمم

هبوط کرده بر توهم زندگی در زمین/ به شوق بازگشت دوباره به سوی او آمدم

از درون غار تنهایی، به بیرون آمدم

زال دیروزم من، یا همین بنجامین باتُن ِ امروزی

مشعلی از آتش به دست دارم

چشمی سوزان به اشک دارم

دودهای کین بسیار، به چشم دارم

مصطفی ستاریانم

زاده ی جمشید و نواده ی پیشدادیانم

جام جهانبین جم، به ارث دارم

رختی از تن ِزخمی به شلاق بیداد به تن دارم

آرزو به گور، که لختی بیاسایم

من از گور بهرام گور آمدم

کوله بار ِ سنگین ِنعش ِآرزوهای ِ برباد رفته، بر دوش دارم

خسته ام من،  

خسته از تن های ِرنجورِ دسته دسته های انسان

آنها که به نوبت آمدند 

به صف رفتند  

و در پی هم میرویم

من زاده ی رنج انسانم

که صباحی چند، بر توسن شادی می نشیند

و چون ققنوس میزید

و در پی قله قاف، بیحاصل پی سیمرغ میگردد

دیر آمدم و آنی هستم و زود میروم

میروم غلط بود! رفتم من!

شش میلیون سال پیش، رفته ام من!