سفرنامه ی تصویری مشهد

بسم الله الرحمن الرحیم

به لطف خدا سفر مشهد به انجام رسید و رفتیم و برگشتیم و سالها چشم انتظاری و حسرت دیدار، منتهی به وصل و زیارت حضرتش شد. جای شما خالی سفر بسیار خوبی بود. قصد داشتم سفرنامه ی کاملی بنویسم اما دیدم نوشتن آن با وجود عکسها و فیلمهای زیادی که گرفته ام این نوشته را تبدیل به متنی بلند و طولانی می کند که شاید از حوصله ی شما و گنجایش مقاله ی یک وبلاگ خارج باشد، ضمن اینکه دیدم عکسهای خوبی هم در اینترنت موجود هست مثل اینجا. پس تصمیمم را عوض کردم و به گذاشتن چند تا از عکسهایی که گرفته ام و درج یکی دو توضیح ضروری در باره ی عکسها که از نت جستجو و پیدا کردم، بسنده می کنم.  

ایوان طلا و یا ایوان جنوبی (ایوان طلا)

  

درباره سیستم آبرسانی در حرم مطهر

درباره ی سقاخانه ی اسماعیل طلایی یا زرریزخان نوشته اند که نادرشاه افشار در جنگ هرات،سنگی به طرفیت سه کر آب که یک پارچه بود را به غنیمت می گیرد و اعلام می کند هرکس این سنگ را بدون این که اسیبی ببینید،به مدت 12 روز به مشهدالرضا(ع) برساند جایزه ویژه ای نزد من دارد.

فردی اقدام به این کار می نماید و بعد از نه روز سنگ را به مشهد می اورد.

این سنگ در کنار جوی آبی که آن زمان از وسط صحن انقلاب اسلامی عبور می کرده،نصب می شود و مردم برای رفع تشنگی از آب درون آن استفاده می کردند.

چند سال بعد هدیه ای به دربار نادرشاه افشار می رسد. نادرشاه می خواهد این هدیه را باز کند ولی یکی از سرداران سپاهش به نام "اسماعیل خان"از او می خواهد چون این بسته مشکوک است آن را در خارج از شهر باز کنند و نادر موافقت می کند. بسته در خارج شهر باز می شود و چون درونش مواد منفجره بوده به محض گشودن منفجر می شود

نادرشاه به جهت ذکاوت اسماعیل خان و به شکرانه این که از این بلا جان سالم به در برده،دستور می دهد هم وزن اسماعیل خان به او طلا اهدا کنند.

اسماعیل خان هم طلاها را صرف ساختن جایگاه آن سنگاب کرده و گنبد و پایه های سقاخانه را طلا می نماید. بدین جهت از آن زمان سقاخانه را "سقاخانه اسماعیل طلایی"نام گذاری کرده اند روایت دیگری هم دارد که اگر خواستید در اینجا بخوانید

 

 نقاره خانه حرم 

یکی از مراسمی که خیلی دوست داشتم شاهدش باشم نفاره زنی بود. وقتی چندبار به حرم رفتم متوجه شدم که هر روز قبل از غروب آفتاب و قبل از طلوع آفتاب مراسم نقاره در نفاره خانه ی حرم امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام برقرار است. پس با دوربین کوچک جیبی که همراه داشتم، رفتم و پای نقاره خانه منتظر ماندم و به محض اینکه مراسم شروع شد، شروع به ضبط فیلم کردم...

اما چون دوربین، دوربین مجهزی نبود نمیشد با جزئیات و به طور دقیق فیلم گرفت یکی دو دقیقه ی انتهایی فیلم را که فایل ASF بود و ده مگ حجمش بود را اول به mp4 تغییر فرمت دادم که حجمش تغییری نکرد به ناجار به 3gp کانورت کردم تا حجمش به 1.6 کم شد و آپلودش کردم که اگر دوست داشتید نقاره زنی را از اینجا دانلود کرده و ببینید. خود پیدا کردن نرم افزار Alive 3GP Video Converter داستان مفصلی دارد که از گفتنش صرف نظر می کنم همینقدر بگویم که اکثر جاهایی که این نرم افزار را برای دانلود گذاشته اند یا آلوده به ویروس و تروجان هستند و یا فایلشان خراب است و اگر شما هم به آن احتیاج دارید و یا خواستید از اینجا دانلودش کنید فایل صوتی آن را هم در اینترنت جستجو کردم و برای دانلود شما می گذارم 

مراسم معروف دیگری که در حرم امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام توسط خدام برگزار میشود. مراسم جاروکشی است که به طور کاملا تصادفی دیدم و قورا دوربین را روشن کردم و توانستم از قسمتی از آن فیلم بگیرم. 

مدتی قبل از اینکه سفر مشهد پیش بیاید، از طریق گوگل ارت رفتم بالای حرم امام رضا علیه السلام و از آن بالا قسمتهای مختلف حرم را دقیق نگاه کردم و در قسمتی از حاشیه ی حرم به مقبره ی پیر پالان دوز برخوردم و این مطلب را درباره اش خواندم وقتی سفرم به مشهد محرز شد، از همان تهران تصمیم گرفتم حتما به دیدارش بروم و وقت مناسبی در یک غروب پیش آمد، پرسان پرسان رفتم و پیدایش کردم. حرم باصفایی دارد. هر چند وقتی بالای سر مقبره اش رسیدم با توجه به آنچه از او در جای دیگری خوانده بودم، که چطور کسانی را که بدورش جمع میشدند را از خود می راند؛ حس کردم که مرا هم توبیخ کرد که، چرا امام رضا علیه السلام را ترک کرده و به دیدار او رفته ام؟! از کار خودم خجل شدم. عکسهایی گرفته بودم اما دیگر عکاسی را ادامه ندادم و به همین خاطر از داخل مقبره عکسی نگرفتم و اما الان با خودم گفتم عکسهایی که گرفته ام را بگذارم تا شما هم ببینید:  

 

 

این پسر بچه ای که آب به دست دارد، از زوار بود و سقا شده بود و به محض رسیدنم به صحن حیاط این مقبره، یک لیوان آب خنک و گوارا به دستم داد! و مدام در حال رفت و آمد بود تا کسی تشنه و آب نخورده باقی نماند!  

این هم یک فروند مصطفی در کنار مقبره پیرپالان دوز :) 

   

چهار تا دوربین عکاسی و فیلمبرداری کوچک با خودم برده بودم و با عکاسی توی نقاط ممنوعه اگر گیر می افتادم بعید نبود به اتهام جاسوسی حتا اعدام بشوم :) 

مثلا دور از چشم تیم امنیت پرواز فرودگاه هم از داخل و هم از بیرون هواپیما عکس گرفتم البته اینکار همیشگی من است اما اینبار قصدم انتشار آن بود و این لابد جرم سبکی نیست! :)

 

  

توی مشهد و در داخل حرم و ضریح هم عکسبرداری ممنوع است اما تا موفعیت مناسب برای عملیات عکاسی و جاسوسی فراهم میشد، فورا دست بکار می شدم :)

 

حتا از ضریح امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام عکس گرفتم

 

که البته مچم را اینطوری گرفتند و فورا وارد مرحله ی دوم عملیات که عبارت از فرار بود شدم :)

 

با تاخیر هواپیما چاره ای جز انتظار نداشتیم و قسمتی از عکسهایی که گرفته ام این انتظار را نشان میدهد برای نمونه انتظار توی فرودگاه مهرآباد تهران:

 

و انتظار توی فرودگاه شهید هاشمی نژاد مشهد

 

داخل حرم ماشینهای برقی برای سالخوردگان و ناتوانان گذاشته بودند و اغلب صفی طولانی داشت و به ناچار تمام مسیر طولانی هتل تا حرم را چند بار در روز پیاده می رفتیم و برمی گشتیم 

  

محل اسکان ما درطبقه هفتم این امکان را به ما داده بود که اگر در حال استراحت هم بودیم چشممان به حرم می افتاد و دوباره هوایی میشدیم برای رفتن به حرم! این باعث شد روزی 5 یا 6 ساعت راه برویم یا به سمت حرم و یا داخل بازار

 

این چشم انداز روبروی ما بود: 

 

والبته این ساختمان بدقواره جلوی دید کامل ما از حرم را گرفته بود   

 

چیزی که در نگاه اول برای هر تازه واردی جلب توجه میکرد وجود آدمهایی با ملیتهای مختلف بود که از نظر نوع پوشش و شکل چهره کاملا از هم متمایز بودند. ظاهرا با افت بسیار شدید ارزش پول ملی، جریان توریسم برعکس شده و خیل کثیری از مردم کشورهای مختلف با توجه به پایین آمدن ارزش ریال، قدرت خرید بالایی در ایران پیدا کرده اند و همین آنها را به سوی ایران و به خصوص مشهد کشانده است. از تاجیک و ازبک و افغان گرفته تا اقوام و ملیتهای گوناگونی از اعراب که در شکل و فرم دشداشه ای که می پوشیدند با هم فرق داشتند. برای من عجیب بود که کسبه و راننده های تاکسی عربی را به خوبی حرف میزدند. حتا گفته میشد که مدیر هتل ما کویتی است و عکسی از او روی دیوار لابی هتل نصب بود و همینطور در و دیوار هتل پر از راهنمایی ها و نوشته های عربی و اعلانهای عربی بود. مثل این:

 

طولانی شد، با وجود این تعداد زیادی از عکسها و گفتنی ها هم باقی ماند! 

پ ن: 

تا ساعت دوازده ظهر بیش از سه ساعت تلاش کردم اما هیچ وبلاگی از بلاگفا باز نشد نه پست و نه کامنت! من نمیدانم مشکل از کامپیوتر من و یا اینترنت من است یا مشکلی است که عمومیت دارد؟ اگر عمومیت دارد کاش دوستان تغییر مکان بدهند واقعا حیف عمری نیست که اینطوری هدر می شود؟! 

پ ن 2: 

الان ساعت 24:30 است وقتی وارد پنل مدیریت شدم دیدم اینطوری پیغام گذاشته ! خب این هم از بلاگ اسکای. لااقل دستشون درد نکنه که قبلا، اطلاع رسانی کردند و می کنند