سیزده بدر و اطراق در دشت تنهایی

بسم الله الرحمن الرحیم 

من امسال حوصله ی شلوغی و ترافیک و سر و صدا را اصلا نداشتم. بچه ها بعد از یکی دو روز، بناچار و بالاجبار با این واقعیت کنار آمدند و با دلخوری و بدون من رفتند. رفتند که سیزده شان را توی همان شلوغی های همیشگی که طنین صداهای مرا هم درخود دارد، به در کنند.  

حالا خانه بی بچه ها شده غار تنهایی من 

من که همیشه دنبال غاری میگشتم که توی تاریکی و خلوت آن معتکف شوم، الان خودم را توی دشت بزرگ تنهایی ها یافته ام، اما درون سیه چادری که در آن اطراق کرده ام!  

در حیرت زیبای این همه تنهایی، چشم خسته ام را به تماشا می خوانم!

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

از شما چه پنهان که وحی میاید. تیک تیک همان ساعت پاندولی است، که سالهاست نازل می شود و اینبار به من. گذشت ثانیه به ثانیه را دقیق ِ دقیق خبر می دهد. به هوش! دیگر مجالی برای بقای این سکوت غوطه ور در عالم بیهوشی نمانده باشد شاید

هلالی شد تنم زین غم که با طغرای ابرویش

که باشد مه که بنماید ز طاق آسمان ابرو

رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم

هزاران گونه پیغام است و حاجب در میان ابرو

سکوت نیمه شب، به نسیم سرد صبح پیوند خورده تا من بلرزم ازاین حس که در تمام کائنات جز من، کسی نیست و بترسم از این دشت بیکران تنهایی!

روان گوشه گیران را جبینش طرفه گلزاریست

که بر طرف سمن زارش همی‌گردد چمان ابرو

بله من اینبار سیزده را نیست که در هیاهو در می کنم، دارم تنهایی ام را به تنهایی و در سکوت در می کنم.  

دارم خودم را در تاریکی در می کنم.  

. 

.

هااااان از خودم خالی شدم. تن و تنهایی اش را سپردم به هاتف صبح وقتی صدای اذان برخاست ...  

الله اکبر ...و تن خالی من...  

پر شد. لبالب و لبریزم الان، از نغمه ی خوش الحان و عطر سحرگاهی و صبح سرد بهاری. 

پ. ن: 

اگر خواستید به جای اینکه این شعر حافظ را از زبان الکن من بخوانید با نوای روح نواز شجریان به جان خود بنوشانید. از اینجا دانلودش کنید