تذکره ‌المقامات/ ذکر «حسن حبیبی» - حفظه‌الله- !

بسم الله الرحمن الرحیم  

دیشب و پریشب اشعار نسیم شمال را می خواندم و بنا داشتم که امروز راجع به او بنویسم و می خواستم شعر معروفش به اسم " صبر کن آرام جانم صبر کن " را نقل کنم. برایم عجیب است که حرفهایی در اشعار و به خصوص در این شعر او هست که هر چند در زمان انقلاب مشروطه گفته شده، اما به دلیل مضامین یکسانش با مشکلات و مسائل مبتلابه ما، انگار که همین امروز سروده شده اند! برای کامل کردن مطلب، دنبال زندگینامه ی سید اشرف الدین حسینی سراینده ی اشعار روزنامه ی نسیم شمال می گشتم، که تصادفا به اینجا هم رسیدم و در ادامه در همینجا که وبسایت ابوالفضل زرویی نصرآباد است در قسمت تذکره المقامات که طنزهایی درباره ی سید محمد خاتمی و مرحوم کیومرث صابری و تعداد دیگری از شخصیتهای سیاسی دارد، به مطلب جالبی درباره ی مرحوم حسن جبیبی برخوردم. او یکی از نویسندگان پیش نویس قانون اساسی در قبل از پیروزی انقلاب بود. و معاون اول ریاست جمهوری در دوران آقایان هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی بود و چون دکتر حسن حبیبی دو روز قبل مرحوم شد و دیروز هم مراسم تشیع و تدفینش بود، بر آن شدم، مطلب را نقل کنم. ( اما انصافا مطالب مربوط به نسیم شمال را هم بخوانید!)  

روحشان شاد و قرین رحمت الاهی باد.  

   

آن صاحب تقدم، آن غمگسار مردم، آن دارای مکاسب، آن صاحب مناصب، آن تکسوار عرصه ی بی رقیبی، مولانا دکتر «حسن حبیبی»، مردی کارکن بود و دارای دکترای جامعه‌شناسی از دانشگاه «سوربن» بود.

نقل است که چون به معاونت اول ریاست‌‌جمهوری رسید. مولانا «هاشمی» از برای او عصایی فرستاد راست که بر سمت چپ آن، مکتوب کرده بود که :‌«یا حبیبی! در این طریق، دست به عصا می‌باید رفت.» پس او بر پشت عصا مکتوب کرد که:‌«در عصا نیز، دست به عصاییم!» و آن عصا باز پس فرستاد و عصای معوج گرفته بود تا در چپ و راست طریق وی ،شبهتی نرود!
نقل است که شبی در مناجات می‌گفت: «خدایا، من این قانون نوشته بودم تا دیگران بکنند، حال به منش داده‌اند تاعمل کنم. این چه مکافات است؟» پس منادی ندا کرد که: «یا حسن! مگر نه اینکه تو را گفته بودیم: چاه نکن بهر کسی؟»

و مولانا«هاشمی»- اعلی‌اللـه مقامه- روزی در کابینه گفت: «حکایت آن مرد شنیده‌اید که سنگی ساخته بود که بلندش نتوانستی کرد؟» گفتند: «آری.» گفت: «آن، حکایت حسن ماست و آن پیش نویس قانون که نبشته‌است. »

مولانا «محمد خاتمی» گوید: روزی دیدمش، غمناک و سر در گریبان. گفتم: «ای آقای ما، بر تو چه رفته است؟ گفت: «هیچ. لیکن ندانم که چه کار بد کرده‌ایم که دو هفته است تا قاریقاتور ما بر جلد«گل‌آقا» نمی‌کشند. » 

نقل است که روزی با مریدی گفت که : «ای فرزند، خواهی تا به کجا رسی؟» گفت: «یا مرشد! عزم جزم کرده‌ام تا به معاونت اولی رسم.» پس او – حفظه‌‌اللـه- بگریست و سر در پیش افکند و گفت: «ما امارت فرنگستان خواستیم، به ریاست فرهنگستان رسیدیم، تا تو بدین مایه آرزو، به کجا رسی؟!» 

نقل است که قلم فرزند بشکست. علت پرسیدند. گفت: «ترسیدم که با من همان معاملت کند که فرزند مولانا نوربخش با پدر کرد در نگارش تذکره‌اش بر صحیفه گل‌آقا! » 

گویند: گِرد تجمّل گرایی نگشتی و آن را خوش نداشتی. وقتی، با بنز می‌بردندش و او دست بر چشم گرفته بود. گفت: «در این، چه حکمت است؟» گفتند: «نخواهم که چشمم در چشم تجمل‌گرایی افتد.» و گویند: زمانی پشت به در کابینه کرده بود و خبرنگاران را گفتی که: «ما به تجمل گرایی، پشت کرده‌ایم! »

و گفت: «از ته کابینه تا سر کابینه، شصت هزار منزل راه است و این راه به سر می‌باید رفت. چندان که سر آدمی نخ نما شود! و در باب ما همین رفت. »

سید عطاءاللـه مهاجرانی گوید: «لبهای شیخ ما، حبیبی- کرم‌اللـه وجهه – پینه بسته بود از بسیاری وعده که فرمایش کرده بود.»

و چون از جهان برفت، بسیاری او را به خواب دیدند که در هودجی از نور بود. پس او را پرسیدند که «در آن جهان تو را چه دادند؟» گفت: «اینجا نیز به ما معاونت اولی دادند.» چون مردمان از خواب برخاستند. گریه ها کردند و گفتند: «خدایا! پس ما را از دنیا مَبَر!»

والله اعلم بالصواب!

به نقل از:  تذکره ‌المقامات/ ذکر «حسن حبیبی» - حفظه‌الله- !  

اینجا را هم ببینید

شعری از مرحوم دکتر حسن حبیبی برای کودکان در گل آقا + دستخط

و در سایت گل آقا: مرد روی جلدهای گل‌آقا رفت