دزد محترم!

بسم الله الرحمن الرحیم

چند سال قبل توی یک خانه ی سازمانی، در یک شهرک، متشکل از صد و بیست سی خانه در یکی از جنوبی ترین نقاط تهران که محصور به حصارهای آهنی بود تا خانه هایمان از هجوم بیابان و جنگل اطراف در امان بماند، زندگی که نه، مردگی می کردیم.  

خانه های تو سری خورده ی کوتاه، هم قد، و با دیوارهایی به قد یک آدم.

زمستانی نزدیک به ماه مبارک رمضان، به یکباره از تمام بند رخت های حیاط تمام خانه هایی که رخت شسته و آویزان کرده بودند تا خشک شود، همه ی رخت و لباسهای شسته و تمیز به سرقت رفت. این موضوع نَقل محافل مردان شهرک و نُقل مجالس زنانه ی عصرگاهی، توی کوچه و محله و شهرک ما شد. نتیجتا همگی عزم را جزم کردیم که دزد نابکار را در نوبت بعد به دام بیندازیم و بگیریم. اما چند روز بعد که همه خسته از کشیک دادن های شبانه شدیم، دوباره دزد آمد و دوباره به انبان لباس های شسته و رفته ی آویزان در بند رخت ِحیاط هایمان زد! اینبار دیگر مضحکه نبود. خون ها به جوش آمد. رگ گردن ها متورم شد که، این چه جور دزد نابکاری است که به لباس رو و زیر خلق الله هم رحم نمی کند و اصلا بردن مال و اموال به درک ِ اسفل سافلین! برای خحالت ناشی از شکستن حریم خانه مان چه کنیم؟!

قرار بر این شد که این دو را، سه ای نباشد. اما انگار دزد لجباز هم قرار بر این داشت که تا سه نشود بازی تمام نشود!  

ماه رمضان شد و من به نقشه های اهالی برای به دام انداختن دزد، اعتماد نکردم وبا خود چنین قرار گذاشتم که با او در خانه بجنگم!  به همسرم گفتم شما بشوی، من کشیک می کشم و این چند تکه رخت و لباس باقیمانده را با جانم حفاظت می کنم. او همین کرد و پهن کردیم و شب به نیمه رسید و همه رفتند خوابیدند و من هم توی سرما، نشستم توی ایوان خانه و مشغول کشیک دادن و چشم انداختن به دیوارها، که دزد حرامی را، از دیوار بالا نیامده و به پایین پا نگذاشته، ببینمش، و غافلگیرم نکند.  

مدام از ایوان می رفتم توی حیاط و  دست می کشیدم به رخت و لباسها تا اگر خشک شده بردارم و، خود و رخت و لباسها را، از سوز سرما، به درون خانه ی گرم و نرم ببرم. شاید دوباره چرک شدند، بس که به آنها دست کشیدم!  

نزدیک سحر شد و رختها خشک نشد! با خودم فکر کردم، بروم سماور را روشن کنم که سحر بی چای نمانیم. به اندازه ی باز کردن شیر گاز و یک کبریت زدن و یک پارچ آب ریختن توی سماور، غفلت، باعث شد که دزد نابکار، آن خبیث خیره سر آمد و چند تکه لباس باقی مانده مان را هم برد!  

داشتم از غیظ سکته می زدم و از سرما می لرزیدم و از خجالت آب می شدم.  

القصه که ما جمیع جماعت مردان شهرک، حریف این یک نفر دزد نشدیم و او هم وقتی دید، ما را دیگر لباسی نمانده و از ما آدمهایی ساخته است با لباسهایی پاره و رنگی و خاکی، دست از سر مان برداشته و لابد برای کاسبی فکری دیگر کرد و یا سراغ محله ای دیگر رفت!

دیشب هم انگار، همان دزد، آدرس مرا در آپارتمانی که به تازگی مدیریتش را به من سپرده اند، پیدا کرده، برای منقص کردن عیش مان، دوباره آمد و همه ی کفشهای ما را از طبقه ی اول تا به آخر برد! اما عجیب اینکه به کفشهای خانمها کاری نداشت! خوشبختانه ما مردان می توانیم برویم سراغ کفش کهنه و پاره و با واکسی به آن، آبروداری کنیم. اما توی این وضعیت نابهنجار اقتصادی اگر کفش خانمها را هم می برد، نمی دانم چه خاکی باید بر سر می کردیم.  

خب خدا را شکر که دزد نابکار سابقا خبیث و اینبار محترم، مردانگی کرده و فقط مردانه ها را برد!