روزهای سخت بیخوابی!

بسم الله الرحمن الرحیم

از بعد از ظهر روز یکشنبه سوم خرداد که رفتم سر زمین تا نیمه شب دیشب نهم خرداد که ساعت دو و نیم برگشتم، شش روز طول کشید، اما همین شش روز مرا یاد روزهای سخت جنگ انداخت. روزهایی که در شرهانی هفت شبانه روز نخوابیدم!

راستش فضای دور و اطراف ما در سر زمین، از کوه و تپه چاله ها گرفته تا غبارهای پراکنده در اطراف که با رفت و آمد ماشین های راهسازی و موتور و تراکتور و وسایل نقلیه ی عبوری بر سطح جاده ی خاکی را با وزش باد گرد و خاک در فضا پخش می کند و دود و بوی باروت و گرد و خاک ناشی از انفجار توپ و خمپاره را در صبح های وهم انگیز و غروب های دلگیر در دره های میان کوه ها در حد حائل دو جبهه در مناطق عملیاتی را به ذهن متبادر می کند و تاریکی مطلق سیطره یافته بر شب که به خاطر نبود برق ما را احاطه کرده است و انبوه بیکران ستاره های آسمان که از فرط نزدیکی به زمین سر به آستان زمین می سایند تا گرمای شدید ناشی از تابش بی وقفه ی آفتاب داغ روزانه و نسیم عصرگاهی و باد شدید شبانگاهی که هر چه به صبح نزدیکتر می شود به سوز سرمای بیشتری مبدل می شود بطوریکه سراسر بدن را از سرما به رعشه در می آورد و مگس های سمج، روزها که بر سطح عرق کرده و شور دستها و پیشانی و گردن می نشینند و یا مدام دور لاله ی گوشها می چرخند و وزوز می کنند و پشه خاکی های آزار رسان شبها، که بی سر و صدا بر روی قسمتی از بدن که بی روپوش مانده می نشینند و نیش گزنده ی خود را در قسمتی از اندام فرو می کنند و خارش سوزناک و عجیبی به وجود می آورند و کلافه و خسته و بی خواب، تلاش مضاعفی را برای پوشاندن آن قسمت را باعث می شوند و خواب و آسایش را بالکل از فردی که تلاش دارد ساعتی بخوابد، می گیرند و به این ترتیب نمی گذارند که لااقل شبها خواب راحتی داشته باشد و خستگی کار سخت روزانه را از تن بیرون کند و خلاصه بی آبی و کمبود خورد و خوراک و تحلیل رفتن قوای جسمی و روحی، همه و همه مزید بر علت شده که هر بار از سر زمین بر می گردم خاکی و غبارآلود مثل زمانی باشم که از جنگ بر می گشتم؛ خسته و کوفته و بی خواب با بدنی آش و لاش از سوز آفتاب و گزش حشرات و ...

بله دیشب که رسیدم تا ساعت شش غروب یکسره خوابیدم و وقتی بیدار شدم که داشتم از سرمای کولر به خود می لرزیدم! هر چند بعد از مدتی خواب راحتی کردم و آسوده و بی دغدغه ی نداشتن آب و نان و سنگ و گچ و سیمان ِسنگ کار و گچکار، حتا فارغ از خورد و خوراک خودم، خیلی خوب خوابیدم، بعد از بیدار شدنم، خستگی و پا درد کهنه ام و کوفتگی بدنم، دارد خودی نشان می دهد. زخم های ناشی از خارش محل گزش حشرات را هم با مالیدن کرمهای مخصوص التیام می دهم تا بتوانم با بازیابی قوا، دوباره فردا یا پس فردا برگردم. گاهی به هنگام کار و بی توجه به خود، خراشها و زخمهایی به خود وارد کرده ام که اصلا نمی دانم کجا و چگونه این زخم ها پیدا شده است! به هر حال این یک هفته ی گذشته بر خلاف همیشه، سخت تر بود و با خستگی و بی خوابی بیشتری گذشت. بله خسته ام اما همانطور که گفتم آن یک هفته ی سخت، جنگ در منطقه ی شرهانی را به یاد من انداخت. یک هفته ای که پوتین از پایم درنیاوردم و ناخن یک انگشت پایم برای همه ی عمرم سیاه شد، یک هفته ی که حمام نگرفتیم وتمام مدت از نعمت آب جز بزای خوردن محروم بودیم و گرمای طاقت سوز روز و مگس هایش و سرمای جانسوز شب و پشه هایش و نداشتن ملزومات و پتو و سرپناه، بسیار آزارمان داد. البته که نباید ناگفته بماند که با وجود همه ی این حرف ها، خاطراتش تا آخر عمر با شیرینی خاصی در ذهنم ماندگار شده و حتم دارم خاطرات این روزها نیز چنین خواهد بود.