ایستگاه های زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

هیچ منتی را هر چند زیبا، بی وقفه نمی توان نگاشت. بین نقطه و سر خط جمله ها، تنفس باید داد و ویرگولی گذاشت.

برای صعود به قله ی کوهی بلند، باید که برنامه داشت. استراحتگاه هایی مابین تک تک مراحل یک صعود باید گذاشت.

کاروانیان تا رسیدن به منزل معهود و مقصود، ناگزیر از اطراق در کاروانسراهای بین راهند.

بله در جریان پر شتاب زندگی، تا رسیدن به نقطه ی پایان، هم باید وقفه های کوتاهی گذاشت.

رئیس قطار ِخط ِعمر، قطار تندروی ِسرنوشت ما را هم، توقفگاه هایی گذاشت.  

اسم هایی هم بر این ایستگاه ها گذاشت.  

شادی، غم، خنده، گریه،عافیت، بیماری، جوانی، پیری و ...  

ایستگاه اول این قطار، تولد بود و طی شد؛ با وقفه هایی کوتاه و بلند در ایستگاه هایی که گذشت.  

دری برای پیاده شدن نیست. اما حواس جمع لازم است، دانستن این که، کجاییم؟ و قطار سرنوشت ما در حرکت است؟ و یا توی ایستگاهی متوقف شده است؟ قطارمان را باید به حرکت واداریم؟ یا وقتش رسیده که ترمز کنیم و از سرعتش بکاهیم و یا شاید اصلا باید متوقفش کنیم؟!