غریب به غریبی زندگی!

بسم الله الرحمن الرحیم

در اوج خستگی، دیشب تا به خود صبح، صدای خنده از خانه ی ما قطع نشد. خانمها، ما اندک آقایون را در یک اتاق حبس کردند و بقیه ی خانه را به اشغال خود درآوردند و مدام گفتند و خندیدند و ما چقدر از پشت در بسته سر به سرشان گذاشتیم...

امروز وقتی پسرم با عروسم با چمدانی کوچک برای ماه عسل به سفر رفتند، یاد گذشته ها افتادم. دیدم تازه امروز است که قدری از احساس پدر و مادرم را می توانم بفهمم . در نگاه آنها هم که حتما توی قاب خاطراتشان باز می شده، چه تصاویری که نمی شد دید، آنزمان که همین سیکل را تکرار می کرده اند! 

حواسمان هست؟  

نسل به نسل میآید و با ایجاد تغییراتی در آداب و سنن، جای خود به نسل بعدی می سپارد، که آنها نیز ، بزودی زود، در هنگام مرور خاطرات، بدل به نسلی قدیمی می شوند! 

داشتم فکر می کردم که فضای بیکران اطراف ما چه شادی ها و خنده ها و چه غم ها و گریه هایی را در دل خود ثبت و ضبط کرده است.   

چه بسیار اسم هایی که انگار اصلا وجود نداشته اند!  

چه اسم هایی که به بزرگی شناخته می شدند و امروز، حتا، هیچ اثری از نامشان نیست.  

میلیاردها میلیارد انسان به همین ترتیب آمده اند و رفته اند و همچنان هم، به صف از راه می رسند و به نوبت می روند! 

بله. راستی که در عین سادگی، چه فضای بغرنج و غریب و ناآشنایی است این زندگی!