بی دعوتنامه وارد وبلاگستان شدم!

بسم الله الرحمن الرحیم

این نوشته برای من از «تمت» شروع شده و به«الدین» ختم شده ولی آخر ماجرا رفتم رسیدم به اول اون «خوابگرد» و «ایمایان» و ... ندایی درونی به گوش من رسوند که منم از این بازی بنویسم و خاطره ی وبلاگ نویسی خودم رو اینجا ثبت کنم. این چنین شد که «بی دعوتنامه ی رسمی وارد بازی این روزهای وبلاگستان شدم!»  شاید ضرورتی نداره گفتن اینکه قبلا برام اتفاق نیافتاده که، وارد یک بازی وبلاگی بشم! اما وارد شدن توی این بازی خیلی برام خوب شد! اول اینکه با بازیکنانی قدیمی همبازی شدم دوم اینکه این بازی سبب ساز شد طی دو سه روز، نوشته پشت نوشته منتشر بشه و من تعدادی رو بخونم. دعوتنامه ها همینطور داره به بچه های وبلاگ نویس از طرف رفقای وبلاگی یا رقبای وبلاگی فرستاده میشه، و من توی این نوشته ها و دعوتنامه ها چند تایی اسامی آشنا دیدم، طوری که حال خیلی خوبی بهم دست داد. البته وبلاگ های خیلی خیلی خوبی هم دیدم که قبلا حتا اسمشون رو هم نشنیده بودم و از خوندنشون واقعا حظ کردم. خلاصه اینکه حس کردم انگار داره جان تازه ای به کالبد نیمه جان وبلاگستان دمیده میشه و چون می خواستم توی ریکاوری و بعد از بیهوشی این موجود مریض، نقشی عهده دار بشم؛ حتا به قدر زنبور توی خاموش کردن آتش ِتب ِنمرودیان (شبکه های اجتماعیD:) میخوام آب بیارم، هر چند این بیمار، احتمالا درست بعد از احیاء شدنش و با زدن اولین لبخند، خواهد مرد! (این حرفو جدی نگیرید(

(...) برم سر اصل مطلب. من شاید از اواسط 84 خبرها رو از طریق اینترنت و از سایت ها که زیاد هم نبودند، دنبال می کردم و دیماه سال 85 خیلی اتفاقی و اونطور که یادم میاد از طریق سایت بازتاب و لینکی که به وبلاگی به اسم حزب الله نو داده بود وارد وبلاگ نویسی شدم. از سر کنجکاوی و شاید حس کمک رسانی به همفکران خودم، توی همون بلاگفا هم بلافاصله وبلاگی برای خودم درست کردم به اسم مهردل و بعد از درست کردنش تازه به صرافت این افتادم که خب حالا چی باید بنویسم؟! از اون روز، تقریبا هر‌ وقت به سراغ‌ وبلاگم اومدم همین سوال رو از خودم پرسیدم و هنوز هم دارم می پرسم. هرچند اخیرا بیشتر از خودم این سوال رو دارم می پرسم که الان و اصلا چرا دارم می نویسم؟ البته جوابی برای این سوالم ندارم.

اما روزهای اول وبلاگ نویسی، یعنی درست از همون روز اول، فکر می کردم جواب خوب و محکمی برای این سوالم دارم و جوابم این بود: «اینجا دقیقا همون جاییه که اگر بشقاب پرنده ای داشتم دوست داشتم به پرواز دربیارمش و درست توی نقطه ای به نام وبلاگ فرود بیارمش.«

اینترنت نوظهور بود اما افق آینده اش حتا برای امثال من خیلی روشن و درخشان به نظر می رسید. اصلاح طلب بودم و جریان سیاست بدجور یکطرفه شده بود و حرفهای من جایی زده نمی شد! چنان ذوق زده شده بودم که فکر می کردم امکانی برام فراهم شده که می تونم هر چی دلم خواست و از هر کی دلم خواست، حرف بزنم و حتا فریاد بکشم و اگر شد دنیا رو هم تکون بدم!! و البته که با همون پست اول و با دریافت دو سه تا کامنت شبیه به هم و قدری پرسه زدن توی وبلاگ ها، فهمیدم که نخیر انگار متوهم شدم و اینجا انگار قصبه ای از دهستانی از وبلاگستان ِ کل ایران محسوب میشه که در مقابل فضای مجازی دنیا، عددی نیست و تکون دادن حتا یک خشت از دیوار گلی خانه ای توی این قصبه کار چند تا حضرت فیل باشه نه وبلاگ نویسی یک لاقبا مثل من!

این شد که فکر کردم شاید لازم باشه یه قدری ترمز کنم و اطرافم رو خوب بپام و ببینم که اصلا اینجا کجاست؟ دنیا دست کیه؟ و اصلا چی به چیه؟ از تند نوشتن، قبل از نوشتن، دست برداشتم! به خصوص که از همون روز اول برای ساختن وبلاگ، ایمیلی به اسم کامل و حقیقی خودم درست کرده بودم و شروع کرده بودم، اونم توی اون فضا. اون روزها این رسم نبود و یا لااقل توی قصبه ای که ما بودیم مرسوم نبود. کم کم سوالات ساده اما فنی در مورد آپدیت و لینک و آپلود عکس و دانلود و این حرفها هم پیش می اومد که احدی هم حاضر نبود در موردش به کسی چیزی یاد بده! و من به ناچار همه رو به سختی و با آزمون خطاها یاد گرفتم که خود این مسائل فنی و شناخت فضای وبلاگستان خیلی وقتم رو گرفت و عمر مهر دل به سر رسید، اما در خلالش فهمیدم که اینجا اصلا جای قابل اتکایی نیست و به دوستی ها نباید اعتماد کرد. ای بسا آدمهایی با اسامی جعلی در طرفداری و یا ضدیت با چپ و راست می نویسند که حتا ممکنه اصلا ایرانی نباشند شایدم اصلا جاسوس  و عامل بیگانه باشند! شایدم اطلاعاتی هستند! یعنی برای من تا به این حد فضا تاریک و بغرنج و راز‌ آلود بود. با این وجود هر آدم تندی می دیدم بی محابا با او مثل خودش تندی می کردم. تندی چی بود؟ اونا علنا فحش میدادند و دری وری می گفتند و ما دلیل اقامه می کردیم و اصرار روی مواضعی که درست می دونستم! با وجود این اغلب، وقتی می خواستم برم سرکارم با خودم فکر می کردم به محض بیرون رفتنم مرا خواهند گرفت. دو سه سال خیلی سخت و پر از تنش و اضطراب و استرس رو تجربه کردم و حاضر هم نبودم کوتاه بیام. هر چند الان میدونم که وبلاگ نویسی با عافیت طلبی دو چیز متضادند و وبلاگ نویس مستقل سیاسی، علیرغم اینکه آدمی بیکار و فضول معرفی شده، اما آدمی محسوب میشه که علاوه بر کارها و بدبختی ها و گرفتاری های خودش مسئولیت بزرگ دیگری به اسم اصلاح طلبی یا اصولگرایی رو هم به گردن گرفته که اصلا جزء وظایفش نبوده و نیست و تند اما اونموقع همه اکثرا تازه کار بودیم و پر از انرِژی .

یادم هست اون موقع توی حلقه ی وبلاگی ما یکی بود به اسم الف میم پسندیده که توی مجادله می نوشت و یکی هم بود به اسم دانشطلب این دو رقیب هم و مثل کارد و پنیر بودند با هم. از قضا من که تازه وارد بودم می افتادم وسط دعوای این دوتا. با مجادله از نظر فکری، قرابت بیشتری احساس می کردم و از دانشطلب خوشم نمی اومد. از بچه های اون دوره کلاشینکوف دیجیتال بود با بهمن هدایتی و با حزب الله نو هم که ارتباط خوبی داشتم یکی به اسم دهقان توش می نوشت. یک مشهدی هم بود که توی وبلاگ پلخمون می نوشت و ..آهان یکی هم بود به اسم حسن روزی طلب. من با هر کی تونستم یکی دو قدم راه بیام با این یکی اصلا آبمان توی یک جوی نرفت. به همه جز احمدی نژاد  علنا فحش و دری وری می گفت و منم چند بار رفتم و هر فحشی به هر کس داده بود رو برگردوندم به معشوقش. این همونی بود که بعدها توی نمایشگاه مطبوعات به سمت کروبی کفش پرتاب کرد. توی اون روزگار بالاترین با لینک دادن به بعضی مقالات باعث داغ شدن یک نوشته می شد و آمار وبلاگی، با رفتن توی بالاترین بالا و پایین می شد. یکی دوباری هم توی مهر دل 2 بچه ها توی بالاترین به من لینک دادند. اما من خودم همیشه از شلوغی و ازدحام فرار می کردم و هیچ وقت به بالاترین نرفتم. اعتقاد هم داشتم که حضور توی بالاترین حضور توی جنگ گلادیاتورهاست و من هر چند ادمی جنگ‌دیده بودم، اما توی این میدون جنگ مجازی، میانه‌رو محسوب می‌شدم که تا کتکش نزنند کتک نمی زنه! من عاشق انقلاب بودم و باهاش از اول همراه بودم و حالا می دیدم یک جوانی فقط بر اساس احساساتش حرفایی با من میزد که هیچ چیز ازش نمی دونست. چند تایی از این بچه ها بعدا توی فیسبوک پیدام کردند و وقتی سن و سالم رو فهمیدند حلالیت خواستند. من بیشترین سعی ام این بود که میانداری کنم و جو آروم بشه تا بتونم حرف بزنم. اما فضا فضای تند نوشتن بود! با همین میانه‌رو نوشتن‌هام دوره ای می نوشتم که هر کجا پا می گذاشتم، بام میرفت روی دم سلطان و شاید به همین جهت بود که وبلاگ اولم بی جهت بی جهت اردیبهشت 86 فیلتر شد! بلافاصله رفتم به وبلاگ دومم. اون رو هم توی بلاگفا ساختم. اسمش شد مُهردل 2 که با ایمایان و الدین‌ها و بقیه ی دوستان جدیدم توی این وبلاگ آشنا شدم که جز چند نفر، همگی از دم از وبلاگستان رفته اند! به کجا؟ نمیدونم! نهایتا بعد از شروع بکار مُهردل 2 درست صبح روز ۲۲ بهمن ۸۸ وبلاگم دوباره فیلتر شد و چند روز بعدش شاید آخرای بهمن، مسدودش کردند رفت پی کارش. خب از قدیم هم گفته اند کار از محکم کاری عیب که نمی کنه.

(...)حرفهایی رو از این وسط درز گرفتم که بیشتر از این طولانی نشه تا رسیدم به الان. الان هنوز هم می نویسم اما کلا عطای سیاست و تولید فکر و فلسفه و عرفان و ادبیات و هر چی که حرف جدی به نظر برسه را به لقای دنیای بی ثبات و بی در و پیکرش بخشیده ام و فعلا دارم از خاطرات و روزمرگی هام می نویسم البته گاهی خیلی کم گریزی میزنم به سابق!

همین جا از همه ی دوستان وبلاگی خودم دعوت می کنم توی این بازی شرکت کنند

...

پ ن 22 اسفند 93:

با کمال تعجب و حیرت الان دیدم وبلاگ مهردل 2 که در بهمن 88 فیلتر و سپس مسدود و کلا از دسترس خارج شده بود، ظاهرا از شهریور 92 از انسداد خارج شده و بعد از پالایش و سانسور بسیاری از نوشته ها، پستها، در قالب شهریور 92، می توان به بعضی از مطالب دسترسی پیدا کرد! البته فقط همین یک ماه از وبلاگ هم، هنوز فیلتر شده باقی است! و جالب اینکه مطالبی بعد از شعر قزوه نوشته بودم و می نوشتم که هیچ اثری از آنها نیست! ضمن اینکه سوابق تمام کامنتها هم حذف شده!

عوارض شامپوهای دوقلوی رنگ مو!

بسم الله الرحمن الرحیم

مدتی قبل دشمنی دوست نما، یک جفت شامپو به من داد. البته پولش را هم تمام و کمال گرفت. از این شامپوهایی که توی تبلیغاتش می نویسند به محض زدنش کل موهای سفیدتان، از بین می رود. به عمرم اهل رنگ کردن مو نبودم اماتوی رودرواسی موندم و رد نکرده و گرفتم! اما خب چون هدیه نبود و بابتش پول داده بودم نتونسته بودم بریزمشون دور. تا اینکه دو سه روز پیش وسوسه شدم خودم را برای عید نو نوار و آماده کنم!

چشمتون روز بد نبینه، به محض مخلوط کردن و زدن این شامپو، تمام سرم سوخت و فردای آن روز تب و لرز شدیدی کردم و دو روز بعدی را تمام و کمال و بی وقفه خوابیدم! خانواده ام هر بار که به سراغم اومدند وحشت زده جیغی کشیدند و فرار را بر قرار ترجیح دادند. دیشب رفتم سراغ آینه. کم مونده بود از دیدن شکل و شمایل خودم قالب تهی کرده و سکته کنم سر و صورتم باد کرده و  شدیدا هم قرمز شده بود. امروز هم که پیشانی ام چنان متورم شده که یاد فیلم مرد فیل نما افتادم، خلاصه که مشتاقانه برای عید و دید و بازدیدهای روزهای عید آماده ام. اصلا بی صبرانه منتظر نواختن توپ تحویل سال نو نشسته ام.

می خواستم عکسی از خودم بگیرم و بگذارم اینجا، اما ترسیدم تا خود عید بختک بیفتد روی شما و نفرینش را حواله من بکنید.

پ ن:

یک مورد مشابه پیدا کردم عکسها را ببینید

رضا امیر خانی

بسم الله الرحمن الرحیم

سال 62، رفتن به مرکزِ آموزش تیزهوشِ علامه‌ی حلی که قبل از تاسیسِ سازمانِ استعدادهای درخشان(66) زیرِ نظر معاونتِ آموزشِ استثنایی، عقب‌افتاده‌ها بود...

بزرگ شدن در فضایی سرشار از تکثر و تنوع در علامه حلی تهران و رفاقت... رفاقت با کلی رفیق که هنوز که هنوز است موی‌شان را با عالم و آدم عوض نخواهم کرد...

گرفتار شدن در گروهی سه نفره به سرپرستی جوانی مهندس که از جنگ برگشته بود و پروژه‌ی موشکی‌ش تمام نشده بود و طراحی و ساختنِ هواپیمای یک نفره‌ی غدیر-24 و شاید هم جایزه گرفتن در 69، در چهارمین جشن‌واره‌ی اختراعات و ابتکاراتِ خوارزمی که البته اول شدنِ در آن کم‌ترین فایده‌ی آن پروژه بود...

قبول شدن در رشته‌ی مهندسیِ مکانیک دانش‌گاهِ صنعتی شریف.

کار کردن در پروژه‌ی هواپیمای دو نفره‌ی آموزشی غدیر-27 و هم‌زمان گرفتنِ مدرکِ خلبانیِ شخصی (پی.پی.ال.) به عنوانِ جوان‌ترین خلبانِ شخصیِ کشور در آن سال‌ها، به سالِ 71 تا بپرانم غدیر-27 را به عنوانِ خلبانِ آزمایشیِ گروه...

عضو شدن در هیات مدیره‌ی موسسه‌ی خصوصی هواپویان به سالِ 71 که قرار بود به همتِ مردانی میان‌سال‌تر صنعتِ هوایی را به میانِ مردم ببرد...

رد شدنِ پروژه‌ی غدیر-27 در مزایده‌ای داخلی و دولتی و عوض‌ش دادنِ پروژه‌ی دولتی به یک شرکتِ خارجی! به سالِ 72...

افسرده شدن و بازگشتن به جنین تولد، دبیرستانِ علامه حلی و معلمی و هم‌زمان راه انداختنِ معاونتِ پژوهشی دبیرستان و فعالیت در آن از سالِ 72 تا 74 که حاصل‌ش چند مقام شد برای دوستانِ کوچک‌ترِ آن‌روز و برادرانِ امروزم در جشن‌واره‌های دانش‌آموزیِ خوارزمی...

....

اینها که خواندید قسمتی از زندگینامه ی رضا امیر خانی و به قلم خود او بود. ظاهرا بعد از افسرده شدن به سراغ نویسندگی رفته! و این کتابها و نوشته ها را منتشر کرده:

  1رمانِ ارمیا به سال 74 که جایزه‌ِ بیست سال داستان‌نویسیِ دفاعِ مقدس سال 79 را گرفت و تقدیرِ ویژه‌ی اولین جشن‌واره‌ی مهر و دومین کتابِ سالِ دفاعِ مقدس.

2 مجموعه‌ی داستانِ ناصر ارمنی به سالِ 78

3 رمانِ منِ او به سالِ 78 که سالِ 79 جزوِ سه کتابِ برگزیده‌ی منتقدان مطبوعات شد و البته تقدیرِ ویژه‌ی دومین جشن‌واره‌ی مهر.

4 داستانِ بلندِ ازبه به سالِ 80

5 سفرنامه‌ی داستانِ سیستان به سالِ 82

 6مقاله‌ی بلندِ نشتِ نشا به سالِ 83

7 رمانِ بیوتن به سالِ 87 که برنده‌ی جایزه‌ی اول جشن‌واره‌ی حبیب غنی‌پور شد به سالِ 88 (رقم مادی جایزه به دلیل کمک ارشاد به جشن‌واره گرفته نشد) و البته نام‌زدِ نمایشیِ جایزه‌ی جلالِ ارشاد بود در میانِ پنج گزینه‌ی نهایی که هیچ‌کدام جایزه نبردند

8 گزیده‌ی یادداشت‌ها(ی 81 تا 84) به نام سرلوحه‌ها به سال 87

9 مقاله‌ی بلند نفحات نفت به سال 89

10جانستان کابلستان، گزارش سفر به افغانستان به سالِ 90

 11و قیدار، رمان، به سالِ 91 که برنده‌ی جایزه‌ی کتابِ فصل ارشاد شد (رقم مادی جایزه به جهادگران بشاگرد اهدا شد)؛ و هم‌چنین برگزیده‌ی کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور در اسفند92 بود.

...

بله تصمیم گرفتم اگر هر کدام از نوشته های او را پیدا کنم، بخوانم.

قسمتی از ارمیا

عید دیدنی با پدربزرگ ها و مادربزرگ ها

بسم الله الرحمن الرحیم

توی این روزهای پایانی سال، همه ی مردم، کم و بیش، مشغول رُفت و روب و شست و شو و خونه تکونی هستند و با پیدا کردن کوچکترین فرصت ها، به دنبال خریدهای عید میرند و کم یا زیاد، البسه و یا لوازم مورد نیاز عیدشونو تهیه می کنند.

بله ما ایرانی ها و فارسی زبان ها، توی همه جای دنیا، کم کم با پشت سر گذاشتن ننه سرما، داریم برای اومدن عمو نوروز آماده می شیم. امیدوارم شرایطی مهیا و فراهم بشه تا همه ی مردم، از کارمندان و کارگران و بازنشستگان و اقشار کم درآمد جامعه هم بتونند رخت و لباسی مناسب برای خود و بچه هاشون تهیه کنند و از آمدن عید نوروز و موسم بهار، حقیقتا شاد بشند.

شاید تصمیم داشته باشید تعطیلات عید امسال از شهرهای شلوغ و دود زده، فرار کرده و به دامان پاک طبیعت پناه برده و چند روزی رو از راه ها و جاده ها و از بودن در اماکن توریستی و تاریخی و تفریحی و جاهای دیدنی لذت ببرید. می خواستم توصیه کنم امسال به جای فرستادن پیامک و گفتن تبریک عید با تماس تلفنی و یا برقراری ارتباط تصویری با وبکم، و به جای نصب چنین اعلانهایی! یکی دو روزی از این تعطیلات نوروزی رو هم ، به دید و بازدید از پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها و بزرگان فامیل اختصاص بدید و به  اونا سری بزنید و کنارشون بنشینید و کمی از حرفاشونو بشنوید. مطمئن باشید اینطوری خاطرات خوشی رو توی اذهان بچه های کوچیک خودتون، برای همیشه ی عمرشون، خواهید ساخت. از خاطرات خوب خودم در این مورد اگر بگذرم، یادم هست وقتی پسرم کوچیک بود و به مهد کودک می رفت، اشعاری کودکانه رو حفظ کرده بود و دوتا از این شعرها که برای پدربزرگ ها و مادربزرگها سروده شده بود رو پیش اونا می خوند. هم خودش لذت وافری میبرد و هم قند توی دل پدربزرگ مادربزرگ ها آب می کرد و آنها رو از حس خوب زندگی، سرشار و لبالب می کرد. اون دو تا شعر این بود.

مادربزرگ

وقتی اومد

خسته بود

چار قدش و

دور سرش

بسته بود

صدای کفشش که اومد

دویدم

دور گُلای دامنش

پریدم

بوسه زدم روی لُپاش

تموم شدن خستگی هاش

بابا بزرگ که پیره الهی هیچوقت نمیره

عینک داره با عصا قصه می گه با ادا   

خوشحال ِمثل بنده با ریش سفید می خنده

نمی تونه بره کار خدا بابا رو برام نگهدار

بابای خوب و ملوس می گه مرا تو ببوس

وقتی اورا بوس می کنم خودم و براش لوس می کنم

دست می کنه تو سینی به من میده شیرینی

الهی بابا نمیره هر چند که خیلی پیره

پیامبر خدا صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم :

احترام به مسلمان سالخورده ، احترام به خداوند است .

الکافی : 2 / 165 / 1 منتخب میزان الحکمة : 308

امام صادق علیه ‏السلام :

بزرگسالان خود را احترام کنید و صله ارحام به جاى آورید .

الکافی : 2 / 165 / 3 منتخب میزان الحکمة : 310

کتاب فارسی اول دبستان در سال 1324

بسم الله الرحمن الرحیم

منبع

دسته گل 

روز عیدی ارژنگ بباغچه پدر خود رفت دو گل سرخ سه گل بنفش چهار گل سفید و یک گل رز چید دسته گل کوچکی درست کرد و برای عمه اش برد و گفت عمه جان چون امروز عید است این دسته گل را خودم برای شما درست کردم و آوردم عمه از مهربانی ارژنگ خوشحال شد او را بغل گرفت چشم و روی او را بوسید و یک جعبه شیرینی باو هدیه داد.

اینجا را هم بخوانید

عید دیدنی با پدربزرگ ها و مادربزرگ ها

کم کم داریم به عید نوروز نزدیک میشیم و فکر کردم شاید بد نباشه که به استقبالش بریم و حس و حال خودمون رو کمی تغییر بدیم.

پ ن: 16/12/93
تصاویر خاطره انگیز کتابهای قدیمی دبستان