از جوانی تا پیری

بسم الله الرحمن الرحیم

زمانی که جوان بودم توی اتوبوس اگر نشسته بودم بلند می شدم و صندلی ام را به پیرمردی میدادم که ایستاده بود. و توی آن سالها، هر جا کسی را می دیدم که موها و محاسنش سفید شده، می گفتم پیرمرد است. طبق  استاندارد تعریف شده ی آن روزهای من، آدمهای بالاتر از چهل پنجاه ساله، پیر محسوب میشدند.

دایی بزرگ من که خیلی سال پیش به رحمت خدا رفته بود طبق همین استاندارد پیر بود و حدود دو هفته قبل هم دایی وسطی فوت کرد. او کمی سنش بیشتر از برادرش بود. درست است که مردن به سن و سال نیست اما توی بهشت زهرا، داشتم به چهره ها نگاه  می کردم. احتمالات را بررسی می کردم و اینکه اگر از این آدمها، کسی بخواهد بطور طبیعی و مطابق با سن و سالش و به نوبت بمیرد، احتمال اینکه نوبت به من برسد کی خواهد بود؟ و من نفر چندم این صف محسوب می شوم؟

باور کنید که از بررسی این موضوع و نتیجه ای که بدست آمد، یکه خوردم! از بزرگ خاندان ها که احدی نمانده و از بزرگان فامیل هم مثل دایی و خاله و عمو، جز یکی دو نفر، انگار همگی خیلی پنهانی و به طور مرموز و بی اطلاع از ما رفته بودند و من تازه داشتم این را می فهمیدم. کشف کردم که یکی یکی اما خیلی ها مرده اند. همسن و سالهای من، از پسر دایی ها و پسر خاله ها هم، همگی تقریبا توی یک رده ی سنی بودیم، با این فرق که موهای من بیشتر از بقیه سفید بود و به نسبت آنها پیرتر به نظر می رسیدم.

بزرگترین پسر خاله ام را هفت هشت سالی می شد که ندیده بودم. از او پرسیدم راستی الان چند ساله هستی؟ گفت شصت و سه ساله. اصلا باورم نمی شد. با خودم گفتم ای دل غافل، چقدر پیر شده. او که تقریبا به سر صف رسیده! اما ظاهرا او هم که داشته در خلال دفن دایی به همین موضوع فکر می کرده، گفت:

وقتی بچه هایم از فوت کسی به من خبر می دهند و مثلا می گویند، بابای دوستشان که پیرمردی پنجاه ساله بوده و فوت شده، با تعجب جوابشان میدهم که آدم پنجاه ساله که پیر نیست!. می گفت وقتی توی مترو جوانی بلند می شود و جای خود را به من می دهد، خجالت می کشم و با خودم فکر می کنم من که پیر نشدم، پس چرا اینکار را کرد؟ اما وقتی داشتیم از هم جدا می شدیم گفت زود زود بیا تا همدیگر را ببینیم. اگر دوباره هفت هشت سال بگذرد اینبار معلوم نیست که من زنده مانده باشم!

واقعا انگار کسی داشت با این حرفها مرا از خواب بیدار می کرد. اصلا برایم باور کردنی نبود، من الان پنجاه و دو سال دارم باورم نمیشد که طبق همان استاندارد خودم، پیر شده ام. پس چرا به آن بی توجه ام؟ هنوز کودک درونم مرا رها نکرده و اکثر اوقات با همه در حال شوخی و خنده ام. نمی دانم چرا حس می کنم تا وقت پیر شدنم، خیلی فاصله دارم. با خودم فکر کردم شاید هفتاد هشتاد ساله ها هم همین حس را داشته باشند. آیا ممکن نیست که همه ی صد ساله ها هم فکر کنند که پیر نشده اند؟! راستی ما کی پیر می شویم؟ چه استانداردی برای پیر دانستن آدمها باید بکار برد؟ چرا سن پیری، اصلا سن مشخص و معلومی نیست؟ یا هست و ما پیر شده ایم و داریم قواعد بازی را به هم میزنیم؟ چرا؟

...

همساده ها