درد در بی خبری

بسم الله الرحمن الرحیم

آدمها تا زنده اند خبرسازند و وقتی مردند خبر می شوند و بر خلاف آنچه مشهور است که بی خبری خوش خبری است، درد در بی خبری از آدمهاست.

توی محله ی ما یک نانوایی فانتزی هست که روز اول ماه رمضان صفی مقابلش درست شده بود که نگو و نپرس، که گاهی خوردن نان بیات و یخ زده ارجحیت پیدا میکرد به نان تازه و داغی که با یکساعت توی صف ایستادن می شد خرید. به مرور هر روز که از ماه رمضان می گذشت این صف هم تحلیل رفت تا اینکه روزهای آخر، دیگر صفی تشکیل نمی شد و حتا موقع افطار هم می شد رفت و با کلی عزت و احترام، نانی خرید. قبل از ماه رمضان شنیدم که پدرصاحب مغازه فوت کرده و حالا می دیدم که دو پسر پشت پشخوان مغازه یکی زولبیا و بامیه می فروخت و آن دیگری هم از زیر زمین با فریاد نان طلب می کرد و به دست مردم می داد. این دو برادر سیاهپوش بودند اما برخلاف پدر بداخمشان به قدری شاد و پر انرژی با مشتریان برخورد می کردند که هیچ وقت نتوانستم، یا فرصت مناسبی پیش نیامد که فوت پدرشان را به آنها تسلیت بگویم. بعد از ماه رمضان که کار و بارشان از سکه افتاد و سرشان خلوت شد، با چشمانی از حدقه درآمده دیدم که پدرشان با اخم مخصوص و منحصر بفردش، جلوی مغازه ایستاده و منتظر مشتری است! نگاهم به او مثل نگاه به میتی بود که از کفن برخاسته باشد. ظاهرا خبر را بد داده بودند و پدر این آدم بداخم فوت شده بود و نه خودش!

مدتی قبل مادرم را بردم بهشت زهرا و با او بود که رفتم سراغ قبر پدرم و برادرم و مادربزرگهایم و دایی و کلی از فک و فامیل. کسانی که انگار قرنهاست مرده اند که دیگر نیستند، کسانیکه نیستند اما در خانه شان همیشه به روی ما باز است و اغوششان برایمان گشوده!

در دنیای واقعی وقتی یکی هست واقعا هست و میشود سراغش را گرفت حتا اگر شده توی قبرهایی که از شدت زیادی، باید نام و آدرسشان را روی کاغذ بنویسی تا از یادشان نبری و یا در میان قطعات و ردیف ها و شماره ی قبرها گمشان نکنی. یک صبح تا غروب، تک به تک بروی سراغشان و فاتحه ای بخوانی و خاطراتت را با آنها با تصویری که در ذهن سپرده ای، مرور کنی، بخندی، اخم کنی یا گریه کنی. سراغ زنده ها را هم با پرس و جو از این و از آن بگیری و احوالشان را بپرسی و حتا به دیدنشان بروی یا لااقل صدایشان را تلفنی بشنوی و با تصویر ساخته ی ذهنت مطابقت دهی البته هربار کمی پیرتر و لابد تکیده تر.

شاید یکی از محسنات سن زیاد، ازدیاد دوستان و آشنایان و ازدواج و زاد و ولد و گسترش فامیل باشد به طوری که فوت و فقدان یکی یکی آنها به چشمت نیاید اما بدی آن هم این است که وقتی میروی قبرستان و سراغ تک تکشان را از روی لیست می گیری، تازه می قهمی که ای دل غافل، از نظر تعداد، بقدری زیادند که نمی توانی به همه ی آنها سر بزنی و باید از تعدادی فاکتور بگیری! انگار مرغ اجل یکی یکی را مثل دانه ای برچیده و خورده است؛ هر چند دانه های تازه ریخته شده، نمی گذارد نبود دانه های خورده شده معلوم شود. بعد به فکر فرو می روی که عنقریب تو و مابقی را هم این مرغ خواهد خورد. اینطوریست که مردن برایت عادی و حتا عادت می شود!

اما توی دنیای مجازی اینطور نیست. داشتم فکر می کردم دوستان وبلاگی، طی این ده سالی که آمده اند و ارتباط برقرار کرده اند و رفته اند. کسانیکه با هم خندیده ایم. بر سر عقیده ای جنگیده ایم. به خاطر دردی با هم گریسته ایم و از درد دلهای هم با خبر شده و همدردی کرده ایم و شریک خنده ها و غصه های ما شده اند و به یکباره و بی آنکه بدانیم چه موقع، رفته اند! بی هیچ ردی و یا نشانه ای!کجا هستند؟

فکر اینکه فلان آدم، با فلان اسم، واقعا کی بود؟ از کجا آمد؟ کجا رفت؟ چرا آمد و چرا رفت؟ و اصلا چی شد؟ آزاردهنده است. کاش می شد سراغ تک تک آدمهای مجازی را با دریافت خبری گرفت و اگر شد صدایی از آنها شنید و در صورت امکان تصویری از آنان در ذهن ماندگار کرد.

باور کنید گاهی فکرم مشغول آدمهایی می شود که نیستند و از شدت فراوانی تعدادشان، چنان دچار بهت و حیرت می شوم که یادم می رود، کسانی را که دور و برم هستند، ببینم و به آنها توجه کنم. خلاصه اینکه این روزها، بودن های نبود شده ی مجازی، نه تنها برایم قابل هضم و درک نیست بلکه دردناک هم است و یکی از مشغله های ذهنی ام در زندگی.