شمعدانی هایی برای نفس کشیدن

بسم الله الرحمن الرحیم 

من بدون سبزه و گل و دار و درخت و طبیعت، انگار که نفسم بند میاید. باور کنید که من بدون خاک و بدون لمس خاک و بدون بوی خاک، انگار که مرده هستم! اگر از من بپرسند که چرا از آپارتمان و اپارتمان نشینی بدت می اید بی معطلی فقط جواب میدهم چون حیاط و باغچه ندارد!  

به تازگی که هوا خوب شده و میشود در و پنجره ها را باز کرد تا هوایی تازه وارد ریه ها شود، هر وقت می نشستم پشت میزی که کامپیوترم روی آن هست و لپ تاپم را روشن می کردم و دست دراز می کردم تا پنجره ی رو به بالکن کنار دستم را باز کنم تا شاید نسیمی و یا هوای تازه ای بیاید داخل خانه، و چشمم می افتاد به سنگ و سیمان و پنجره ای در آن روبرو که یا خانمی مثل من هوس هوای تازه کرده و امده پشت پنجره و یا اقای همان خانه بی خیال اینکه کسی هم ممکن است او را ببیند با یک زیرپوش و یا بدون همان زیرپوش به آدمها و ماشینهای عبوری چشم دوخته بود و نمی دانم داشت در خیال خود کجا سیر میکرد و من با دیدنشان از داشتن هوای تازه پشیمان می شدم و پنجره را می بستم و دوباره زل میزدم به صفحه لپ تاپم! 

خانمم وقتی صبح دو روز قبل پیشنهاد رفتن به پارک را داد، فورا فکری به نظرم رسید و گفتم من پیشنهاد بهتری دارم. و اینطور شد که سوار موتور شدیم و رفتیم بازار گل و چرخیدم و چرخیدیم در میان انواع و اقسام گلها، و دیدم که انگار این نوستالوژی اینجا هم دست از سرم برنمی دارد و از میان همه ی آن گلها و گیاهان به سراغ شمعدانی رفتم و خوشبختانه دیدم که سه نوع شمعدانی توی بازار هست و من هر سه نوع را گرفتم و با گلدان و خاک و ... وقتی برگشتم خانه؛ فوری و بی معطلی دست بکار شدم، همانطور که یک دکتر را از بلندگوی بیمارستان بخواهند و بگویند بیماری احتیاج به مراقبتهای ویژه دارد تا دکتر خودش را هر جا که هست زودتر بر یالین بیمار برساند. بله این گلها برای من حکم تنفس مصنوعی و همان مراقبت ویژه را داشتند و دارند. لااقل حالا که پنجره ی رو به بالکن را که باز می کنم. قسمتی از قاب تصویر روبروی چشمانم را منظره ای از گل و گیاه تشکیل می دهد چون حالا با این منظره روبرو می شوم.  

 

 

آن نسترن کناری را هم تازه گرفته ام. حالا توی لبه ی بالکن خانه ی ما پرشده از گلدانهایی که هر وقت می روم سراغشان، ساعتی را فارغ از سر و صدای چند متر پایین تر خیابان می شوم و خودم را توی باغچه ای می بینم و بکلی از دنیا فاصله می گیرم. 

گلدان دیگری هم برای داخل خانه گرفته ام. برای آشپزخانه، یعنی برای تنها جایی که پنجره دارد و نور کم سویی از خلال خانه هایی که سینه به سینه ی آفتاب و نور داده اند میرسد. راستش آپارتمان ها یک بدی بزرگ دیگر هم دارند و آن اینکه راه آفتاب را به کلی سد کرده و می بندند. این گلدان را برای خانمم خریدم، اما بیچاره ناچار شده این گلدان را روزها بگذارد لب پنجره و شبها که نور همه جای خانه یکی است، بیاورد روبروی چشم انداز نزدیک تلویزیون توی نشیمن بگذارد تا هر وقت چشممان به آن افتاد، خوشحال باشیم که گلدانی زنده توی خانه داریم که دارد نفس می کشد و نفس مان را تازه می کند با گلهای بسیار زیبایی که با هر لبخند ما، گل از گلش می شکفد و لبخندی زیبا به ما هدیه می کند. 

. 

  

راستی گل باقلا هم گل قشنگی است و بیخودی اسم گل باقالی بد در رفته و آن را مسخره می کنند! بله باقلاهایی که برای عید سبز کردم را به گلدان بزرگتری منتقل کرده ام و حالا به گل نشسته است و چند وقت بعد شاید باقلا پلو با گوشتی بخوریم که باقلای ان محصول بالکن کوچک خانه ی ماست!