"فزت" یعنی "خرم آنروز کزین عالم ویران بروم"

بسم الله الرحمن الرحیم

همیشه از آدمهای پیری که بدعنق و ناراحت و عصبانی بودند، فرار می کردم. یادمه وقتی برادرهای دوقلوی من کوچیک بودند و گاهی شلوغ می کردند و شیطنتشون میرفت روی مخ و با مغز پاتیناژ می کرد، پدر یا مادرم اونا رو دعوا می کردند، من رو ترش می کردم و می گفتم که اینا بچه اند و زود میزدم بیرون که این چه جور برخورد با بچه هاست؟ اونا که از خودشون گذشته بودند و جونشون رو برای ما میدادند، گاهی از کار و زندگی و روزگار کلافه می شدند و حسابی کم می آوردند. اما من اینو نمی فهمیدم. با خودم قرار گذاشته بودم که با بچه هام مهربون باشم و باهاشون درباره ی همه چی حرف بزنم و ازشون نظرشون رو بخوام. تا وقتی بچه بودند، شد، اما وقتی که بزرگ شدند، دیگه نشد!

سن و سالی از پدر و مادرم گذشته بود، خب درست مثل الان من، تازه تازه می فهمم که چرا گاهی بدعنق و ناراحت می شدند. ما بچه ها اغلب نمی تونیم بفهمیم که با وجود سکوت و سکون بزرگا، توی فکر و ذهن اونا، چه طوفان و سونامی بزرگی راه افتاده که از درون متاطمند و گاهی اثرات این طوفان، بادی میشه که به صورت بی حوصلگی و یا عصبانیت به بیرون نشت می کنه!

این روزها بی حوصله و بدعنق و کم حرف شدم. جنس حرفهای من و حرفای بچه هام، از یه سنخ نیست. من از گذشته می گم و اونا از آینده. من از عبرت می گم و اونا از تجربه. من از حقارت دنیا می گم و اونا از عظمت و بزرگی اون. حرفای اونا به نظرم خنده دار و مسخره میاد و لابد حرفای منم برای اونا کسل کننده است. گاهی به چهره ی بچه ها که نگاه می کنم، دلم براشون می سوزه که دچار پدر پیری مثل من شدند و شاید اونا هم دلشون برای من بسوزه که نمی تونم مثل اونا باشم. خیلی سعی می کنم بفهممشون. اما نمی فهمم! انگار نیاز اونا نشاط و شادابیه که من ندارم بهشون بدم. این سالهایی که از عمرم گذشت و منو سالخورده کرد و آخرش نفهمیدم که سال منو خورد و یا من سالو خوردم که شدم سالخورده. اما توفیری توی اصل این ماجرا نداره که یک چیزی این وسط خورده شده و شاید تموم شده. میگند آدما پیر که میشند عابد میشند! اما من الان فکر می کنم که رمز و راز دنیا رو می فهمند. شاید بزرگترین موهبت عالم این باشه که آدم می دونه که یک روزی این خوردن یا خورده شدن به آخر میرسه و تموم میشه و اون وقتی که مُرد دیگه چیزی برای خوردن نمونده بوده و وقت رفتن بوده و این رفتن باعث خوشحالیه!

شاید اون موقع بچه ها دنبال عکسی بگردند بین عکسهای زیادی که انداختند و کم و یا اصلا برنگشتند تا یه نگاهی دوباره بهش بندازند. اینبار میرند سراغ عکسا و یکی رو بزرگ می کنند و می زنندش به دیوار، یا شاید، حتا اینکارو هم نکنند. هر چی باشه اونا به آینده تعلق دارند و ما مال گذشته ایم و توی آینده جایی نداریم. دنیای ما دوتا دنیای از هم جداست و این تقصیر هیچ کس نیست! مگه ما توی سال چند بار میریم سراغ بابایی که عمرش صرف ما شد و یا اونایی که دوستمون داشتند و سالهاست که رفتند زیر خاک.

میشه با بچه ها، دوسه ساعتی رفت توی یه پارکی و دورهم نشست و یکی دوتا چایی و کمی میوه خورد و قلیونی چاق کرد و کشید و به آدمهای دیگه نگاه کرد که لابد مثل ما هستند. میشه رفت به یک رستوران و چلوکباب خورد یا توی یه ساندویچی نشست و پیتزا و همبرگری گرفت و نوش جان کرد. به یه طباخی رفت و کله پاچه خورد و یه چایی هم روش و شنگول و ذهنی متفاوت از قبل برگشت. اما این برگشتن، برگشتن به یه دنیای واحد نیست. اینجا دو تا دنیاست و هر کی برمی گرده به دنیای خودش. قدیما می گفتند هیچ جا خونه ی آدم نمیشه ولی الان باید گفت همه جا خونه ی آدمه الا خونه ی خودش. این روزها که ایام شهادت حضرت علی است، داشتم فکر می کردم که چرا گفت " فزت ورب الکعبة"؟ خب همه شنیدیم که اون چند سال حرفاشو به چاه می گفت. حتما دلیلش این بوده که گوشی دور و برش نمی دیده که حرفاشو به اون بگه. وقتی می گفت از من بپرسید قبل از اینکه در میان شما نباشم و ازش راجع به تعداد موهای توی ریششون می پرسیدند! خب مجبور بود با چاه حرف بزنه. قصد مقایسه ندارم، چرا که اون امام عالم بود و درد و رنج و غصه هاش هم همه خدایی بود و مال من همه از منیت هاست. اما می تونم بفهمم که چرا گفت "فزت" هر چقدر ما دلبسته ی دنیاییم و آخر خط ازش سیر میشیم، اون که از اولش هم اصلا مال این دنیا نبود و دنیا براش زندان بود، معلومه که چه وضع و حالی داشته و چقدر خوشحال از رفتنش بوده به جاییکه بهش تعلق داشت و ما این روزا مثل بچه ها، دنبال تصویر و نوشته و گفته ای ازش می گردیم تا راجع بهش چند تا کلمه حرف بزنیم و فردا که شد دوباره یادمون بره که یه سراغی ازش بگیریم!