چند درصدِ ناقابل!

بسم الله الرحمن ارحیم

بیست و پنج شش ساله به نظر می رسد. پسر بزرگ خانواده ای چهار نفره، که به کمک هم، یک مغازه را اداره می کنند. چند سال قبل این مغازه را به هنگام ساخت، به قیمت خوبی پیش خرید کرده بودند و از همان ابتدای زمان تکمیل مغازه، با قفسه بندی شکیل و تمیز، مواد شوینده و آرایشی و بهداشتی می فروشند. روزهای ابتدایی بازگشایی، مسعود غالبا پشت پیشخوان و کنار دخل، یک صندلی گذاشته بود و می نشست. برادر، مادر یا پدرش (هر کدام که بودند)، اجناس درخواستی مشتری ها را از قفسه ها پایین آورده و روی پیشخوان می گذاشتند و او نشسته، با بارکد خوان، قیمتش را به صندوق وارد کرده و پولش را نقدی و یا با کارتخوان می گرفت و اجناس را داخل کیسه می گذاشت و تحویل مشتریانی می داد که انگار عطش خرید لوازم آرایشی و بهداشتی شان سیراب ناشدنی بود! کم کم با پر کردن قفسه ها از انواع و اقسام مارک ها و برندها، جنسشان جورتر و کاملتر شد و مشتریان بیشتری را جذب کردند. با نصب یک تابلویِ روانِ ال ای دی زیبا ولی گران قیمت، ریسک بزرگی کردند، اما کارشان سکه شد و مغازه شان رونق بیشتری گرفت. به طوریکه امروز، غالبا همه ی اعضاء خانواده، تمام وقتشان را جز ظهرها که مغازه ساعاتی بسته است، در مغازه و در کنار هم می گذرانند. به خصوص بعد از اینکه مسعود، سه چهار عمل سنگین جراحی را پشت سر گذاشت، جز چند روزی که مشغول عمل و استراحت مطلق بعد از عمل بود، دوره ی نقاهت را هم در مغازه می گذراند. پدر، مادر و برادرش او را به کمک هم می آوردند و می بردند و از همان ابتدا، روی جوی کنار خیابان که سی سانت عرضش بود، پلی آهنی نصب کرده بودند که بتواند با واکر و یا به کمک دو عصای زیر بغل، جوی را به سهولت و با صلابت رد شود. اهالی محل می دانستند که در مقابل این پل هفتاد هشتاد سانتی، نباید ماشینی پارک کنند و نمی کردند، حتا اکثر اوقات، به اندازه ی یک ماشین، جلوی مغازه شان خالی می ماند تا او راحتتر، پیاده و سوار شود. جوان زیبا و رعنایی که در بالا تنه، مانند قهرمانان وزنه برداری یا بادی بیلدینگ کاران نشان می داد، اما از کمر به پایین، به شدت لاغر و نحیف بود. در واقع، پاهای بی تناسبش را، با خود می کشید. پاهایی که گوش به فرمانش نبودند و هر یک ساز خود را زده و کار خود می کردند، به طوریکه اگر مسعود به سمت شمال راه می پیمود، یک پایش به سمت شمال شرقی و پای دیگرش به سوی غرب، آن هم نه بر زمین، بلکه در هوا گام بر می داشتند!

اصابت موشک در نزدیکی خانه شان در روزهای پایانی جنگ، مادرش را به قدری ترسانده بود که او را زودتر از موعد مقرر و در هفت ماهگی و بدون آمادگی کامل، از جای گرم و نرم، پس زده و ناقص و نارس، به دنیای پر از آشوب و خطر می فرستد. در آن روزگار، به خاطر جنگ، دستگاه انکوباتور کمتر وجود داشته و برقها هم که مکرر قطع بوده. لطمات جدی می بیند و هجوم تب مننژیت هم، چون طوفان سهمگین، پاهای کودک شیرخوار و ضعیف را چون گلی نورسته به کلی از ریشه در می آورد.

تمام سالهای عمرش را تا روزهای اخیر، به سختی و به کمک اعضاء خانواده اش و به وسیله ی بریس و واکر و عصا راه می رفته، اما اخیرا پزشکان و جراحان، با تحمیل هزینه هایی بسیار گزاف، استخوان ها را می شکنند و با پلاتین و پیچ و مهره، کجی و اعوجاج پاهایش را صاف می کنند. حالا دیگر می تواند با تمرین و ممارست و کم کم راه بیفتد! گیرم بیست و چهار سال دیرتر! هنوز ماهیچه هایش ضعیف است و مکررا به جلسات فیزیوتراپی می رود و گفته اند بعد از فیزیوتراپی باید آب درمانی هم بکند.

این سه چهار سال اخیر، سختی بسیار کشیده، باز کردن مغازه و رفتن زیر بار قرض و اخذ و بازپرداخت وامهای سنگین، اضطراب و استرس و نگرانی از نتیجه ی کار، عمل جراحی، تهیه ی پولی کلان که جراحان می خواسته اند، را می توان، تعدادی از این دلایل و سختی ها دانست و اینکه، بعد از هر عمل جراحی، دکترش او را از تزریق مرفین و داروهای مسکن محروم می ساخته تا بلکه اعصاب و عضلاتش تحریک شده و زودتر به کار افتند، دردهای طاقت فرسا و بسیاری را تحمل کرده است. اما این روزها، روحیه اش خوب و چهره اش شاداب تر شده و لابد نقشه هایی برای آینده دارد که گاهی کنار درب مغازه شیک خود می ایستد و با مشتریان و دخترکان خوش آب و رنگ، بگو بخند می کند. می گفت خود را آسیب دیده ی جنگ می داند. به نظر من هم، کاملا حق دارد، لااقل توی راه رفتن که شبیه به من و حتا بدتر از من راه می رود! بنیاد جانبازان می تواند او را به جانبازی قبول نداشته باشد، زیرا که از جنگ زخمی نشده و درصد جانبازی به او تعلق نمی گیرد! اما آیا او آسیب دیده از جنگ نیست؟ و آیا احتمالش نیست که از سوی خدا، چند درصد ناقابل به او تعلق گیرد؟! اینطور مواقع واقعا گیج می شوم.

خلاصه اینکه با خواندن داستانهایی که در کنارم زندگی کرده و راه می روند، صحنه های دیگری از جنگ، با همه ی خاطراتی که از آن دارم، جلوه گر می شود. بله نسل جنگ، نسلی از یک برهه ی سخت از تاریخ این ملت، داستانهایی شنیدنی دارد، تنها گوشی شنوا لازم است که بشنود و به جان پذیرا گردد.