سیاهی یا سیاه نمایی؟

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر شروع مبارزه با مفاسد اقتصادی در ابعاد دانه درشت ها، پرونده ی 123 میلیارد تومانی و محاکمه ی مرتضی رفیق دوست و فاضل خداداد و آن ماجرای مشهور شهرام جزایری که از دستفروشی شروع کرده و به پنجاه شرکت و بنگاه اقتصادی رسید و عاقبت به پرداخت 38 میلیارد ریال رشوه متهم شده بود، بدانیم و از جمله ی این محاکمه ها، محاکمه ی شهردار تهران، غلامحسین کرباسچی را که به مدیران و معاونین خود سکه هدیه داده بود، را هم از این دست بخوانیم که روند کامل این محاکمه مانند یک سریال تلویزیونی پر بیننده، از سیما پخش شد، می رسیم به تبلیغات انتخاباتی سال 84 که احمدی نژاد دولتهای قبلی را متهم به فساد و دزدی کرد و با وعده ی درآوردن لیست نام این دزدان از جیب و افشای مفاسد آنها، دزدگیر 84 لقب گرفت. گرچه یک بی اعتمادی عمومی را نسبت به کل انقلاب بوجود آورد که دستاورد انقلاب، تا زمان سخنان او و بعد از به قدرت رسیدنش، به ثروت و مکنت رساندن دزدان و مفسدان اقتصادی در قالب دولتهای قبل بوده است! اگر با آسان نگری و سهل انگاری بپنداریم که بذر امیدی را هم در دلها کاشت چون قول می داد که به رانت خواری و فساد اقتصادی پایان دهد و به این ترتیب توانست عده ای از مردم را با خود همراه سازد. اما در طی چهار سال هیچ اقدامی عملی برای انجام وعده اش نکرد و انتظارها هم برآورده نشد و این ادعاها همچنان هم ادامه پیدا کرد و بطور مداوم هم از این حربه ی به عنوان افشاگری بهره برداری شد تا بلکه بتواند مخالفین خود را از طریق وارد کردن اتهام و چسبانیدن انگ، بدون ارائه ی مدرک و معرفی به دادگاه، ساکت کند. در ادامه هم در مناظره های انتخاباتی در سال 88 با ادعای افشای مثلث شوم قدرت و ثروت و رسانه، کارش را پیش برد و در نهایت به آنجا ختم کرد که در یکشنبه ای که به یکشنبه ی سیاه مشهور شد، در جلسه ی استیضاح وزیر کار و در دفاع از مرتضوی با پخش صدای نامفهوم نواری از فاضل لاریجانی در صحن علنی مجلس، سعی کرد ریاست دو قوه ی دیگر (یعنی مجلس و قوه ی قضاییه) را تحت فشار گذاشته و با ارتباط دادن فاضل به صادق و علی، آنها را نیز فاسد معرفی کند، اما این دیگر نه تنها تمام امیدهای باقی مانده را کشت بلکه از دید همه ی عقلا، فاجعه ای بزرگ به حساب آمد.

بله شاید تنها حسن ادعاهای احمدی نژاد علاوه بر مضار متعددی که از عهده ی شمارشش نمی توان خارج شد، پیدا شدن مطالبه ی عمومی برای معرفی و برخورد قضایی با مفسدان اقتصادی و بویژه دانه درشت ها و آقا زاده ها بود. با بوجود آمدن عزم ملی، و اتفاق نظر ارکان نظام، مبارزه شروع شد و البته این بار از پخش تلویزیونی دیگر خبری نبود و تا پایان محاکمه و صدور رای بنا به حکم صریح قانون، کسی حق نشان دادن عکس و نام بردن متهمین را نداشت و به این ترتیب کاربرد حروف اختصاری از قبیل ب ز – م ر و امثالهم در واژگان سیاسی ما متداول شد.

به این ترتیب روزی نبود که در سایت های مختلف و در بخش های مختلف اخبار، خبر و حرف و حدیثی از کشف جدید اختلاس از گوشه و کنار کشور به گوش نرسد و مدام هم مقدار این اختلاس ها، ارقام بزرگتری ذکر می شد و تا اینکه به ارقام نجومی و حیرت آوری از جمله 3000000000000 و 12000000000000 تومان رسید که بزرگترین شوک را بر جامعه وارد کرد بطوری که مدتی همه ی ملت و فعالان عرصه ی سیاست و اقتصاد در بهت و حیرت فرو رفتند...اما کم کم مردم به شنیدن اینگونه حرفها عادت کردند و نسبت به تکرار این اخبار آن حساسیت ویژه ی که قبلا بروز می دادند، از خود نشان ندادند.

خب خود انتشار وجود این همه اختلاس و با این ارقام بزرگ و اتصال متهمین به اشخاص ذی نفوذ در میان رجال کشور، یک بی اعتمادی فزاینده را موجب شد و از سوی دیگر مسابقه ای را به راه انداخت که برای عقب نماندن از قافله ی ثروتمند شدن باید دست به هر کاری که شد بزنیم.

کلاهبرداری و برگشت چک و از میان رفتن اعتماد میان فعالین عرصه ی اقتصادی و بر هم خوردن مناسبات سنتی در فضای کسب و کار و به زیر پا رفتن ارزش های اخلاقی، بروز ناهنجاری های اجتماعی مثل گرانفروشی و کم فروشی و عمل نکردن به تعهدات را تشدید کرد و با به نمایش درآمدن نوع زندگی و سطح درآمد عده ای از ما بهتران، که در رژه ی اتومبیلهای گران قیمت میلیاردی به منصه ی ظهور رسید، به اوج خود رسید و این باعث بالا رفتن توقعات در زندگی های عادی مردم شده و چون کسب آن نوع درآمد و رسیدن به آن نقطه ممکن نبود، سرخوردگی و اختلافات خانوادگی را رقم زد و آمار طلاق شدت گرفت و از سوی دیگر به خاطر سختی برآوردن نیازهای ابتدایی زندگی، جوانان نتوانستند ازدواج کنند، زیرا نه مسکنی داشتند و نه پولی، بیکار هم که بودند. به تبع این شرایط نوعی کلبی مسلکی و باری به هر جهت بودن و الکی خوش گذراندن با روی آوردن به اعتیاد و دزدی و خفتگیری و فساد و فحشا و انواع جرائم دیگر گسترش پیدا کرد و همه و همه این گفته ها وضع فعلی جامعه ی ما را رقم زد که نسبت به ده سال قبل تفاوت بسیار فاحش و معناداری پیدا کرده است.

اخیرا یعنی طی همین چند روز گذشته، رئیس قوه ی قضاء از نحوه ی انتشار اخبار مربوط به مفاسد اقتصادی در جراید و رسانه های عمومی گله کرده و گفت طوری نگویید که اینطور برداشت شود که همه جا در فساد غرق شده و همه کس فاسدند و ظاهرا این موجب پایین کشیده شدن فتیله ی انتشار اخبار مربوط به فساد اقتصادی شده است، در عوض، جای رانت خواری را موضوع کوه خواری و زمین خواری و جنگل خواری و اخیرا هم که خیابان خواری گرفته است. من مانده ام که اینها چطور معده و چه جور دندانی دارند که می توانند همه چیز خواری کنند! و بگذریم از اینکه پول شویی و پولهای کثیف هم مدتی نقل مجالس و محافل شد و خیلی زود به محاق رفت . البته مدتی قبل  از ساختمان خواری هم صحبت به میان می آمد و گفته می شد 933 ساختمان دولتی در تهران گم شده است اما آقای علیرصا رجایی به عنوان مدیر کل نهاد ریاست جمهوری طی توضیحاتی از سرنوشت این ساختمانها خبر داد و گم شدن آنها را به شدت تکذیب کرد.

اما برای این سوال که این حجم فساد واقعا حقیقت دارد یا نه؟ و اصلا سر منشاء آن کجاست و از کجا پیدا شده؟ چه جوابی باید داد؟ محل بررسی است و از آنطرف در موضع انکار می توان پرسید آیا واقعا دستهایی در کار است که مردم را نسبت به همه چیز بدبین و بی اعتماد کنند؟ چه سودی از اینکار می برند؟ و اگر اینها بی اعتمادی عمومی را سبب می شوند و تشویش اذهان عمومی می کنند چرا در وقت مقتضی با آنان برخورد نشد؟ و چرا امروز برخورد نمی شود؟

دو روز پیش سایت تابناک در سرویس جدیدی به نام سومین «به اضافه تابناک» این چنین گفت: "زمین خواران عزیز، بترسید! مشهورتان می‌کنیم" و در خلال به نمایش درآوردن فیلمی، از عموم مردم خواست هرکجا از زمین خواران و زمین خواری مطلع هستند این سایت را باخبر سازند. به نظر من که خیلی مسخره آمد و با خودم فکر کردم که این وبلاگ از تابناک چه کم دارد؟! بنابراین به دوستانم این پیشنهاد و توصیه را می کنم که در تپه چاله های شهر خود و زیر پل خانه ها و جوی محلات خود را بگردید و اگر از زمین خواران و زمین خواری اثری پیدا کردید مرا هم مطلع سازید و مشتلق و مژدگانی دریافت کنید و اگر کسی بتواند با وارسی سطلهای آشغال و محل تخلیه ی زباله ها در خارج از شهرها، اثری از این جرم و مجرمین پیدا کند علاوه بر مژدگانی، پاداش سختی کار هم تقدیم خواهم کرد.