معلم عزیزم روزت مبارک

بسم الله الرحمن الرحیم

احتمالا روز اول مدرسه ، برای همه ی ما روزی فراموش نشدنی با خاطراتی شاد و شیرین و گاه خنده دار و البته احتمالا غمناک بوده است. بسته به اینکه روز اول مدرسه را چگونه گذرانده باشیم این خاطرات رقم خورده است و در ذهن ما حک شده و زائل شدنی و  زدودنی هم نیست.

برای من روز اول مدرسه، روز کشف و روز تجربه ای بزرگ بود، چرا که از یکی دوسال قبل، برای رسیدن به آن روز، انتظارها کشیده بودم. و حالا موعدش رسیده بود و من شاگرد مدرسه نام داشتم. کشف دوستان جدید و کشف لذت داشتن کیف و دفتر و مداد و مداد پاک کن و تراش. تجربه ی دیدن فضای مدرسه و مدیر و ناظم و کلاس و نیمکت و تخته سیاه و گچ و معلم.

معلم کلاس اول ما خانمی بود به اسم خانم الماسی. زنی مسن و تکیده و لاغر، که رنج روزگار از همه ی وجودش هویدا بود. معلمی که در شغل خود استخوان ترکانده و بسیار پر تجربه بود و شاید سال و یا سالهای واپسین خدمتش را می گذراند و در ناخوداگاه خود به بدن خسته و رنجورش وعده ی استراحت در ایام بازنشستگی می داد برای قدری آسودن پاها و استراحت دادن به دست های استخوانی اش. اما با وجود سن و سالش، مهربان و با حوصله بود و جدی. کلاس را به خوبی اداره می کرد و من خاطرم هست که برای بدست آوردن دل او، حاشیه ی راست و چپ دفترم را با فاصله ای دقیقا یکسان، خط کشی می کردم و تمام سر مشق های ابتدای کلاس اول را که تمرینی بود برای تسلط به مداد و صاف نوشتن الف و ب با گذاشتن مداد به کنار پاک کن، خط می کشیدم و خط فاصله ها را هم بی استثنا با مداد گلی می گذاشتم. منظم و مرتب! چون او مرتب نوشتن و تمیزی دفتر می خواست و من سعی داشتم نهایت تمیزی دفتر را تقدیمش کنم تا وقت خط زدن مشقهایم چشمانش از رضایت برق بزند و به من یک "آفرین پسرم" بگوید و همه ی همکلاسی ها آفرین گفتن او را بشنوند! یادم هست تنها جایزه ای را که به من داد یک مداد بود و من سالها این جایزه را با افتخار نگه داشتم.

وقتی به گذشته بر می گردم می بینم طی سالهای بعد، من معلم های زیادی داشته ام که اسم بعضی از آن ها را به خاطر دارم ولی نام اکثر آنها از خاطرم محو شده. واقعا تعجب می کنم که چرا علاوه بر نام او حتا حرکات و سکنات و قیافه ی معلم کلاس اولم را خوب خوب به خاطر دارم؟ جوابی که برای این سوال خود دارم این است:

معلم کلاس اول حس خوبی از روز اول مدرسه به من داد و خاطراتی خوش در ذهن من به جا گذاشت. حتم دارم وجود او بود که باعث شد من به درس نسبت به همسالانم علاقه ی بیشتری نشان دهم. او بود که تشویق کرد پدرم روزنامه بخرد تا من از لای صفحات روزنامه دور الف و ب و دال و ... خط بکشم و آب بابا را پیدا کنم. همین کار او باعث شد که از خواندن نترسم بلکه به آن اشتیاق داشته باشم و از سال بعد من خواننده ی پر و پا قرص کیهان بچه ها باشم و با وجود دیدن لواشک و تمبرهندی و آرد نخودچی خوردن بچه ها آب دهان قورت بدهم ولی سکه ی توی جیبم را در مشتم بفشارم و روزانه این پول توجیبی را به جای خرید خوراکی و تنقلات، حفظ کرده و جمع کنم و انتظار بکشم تا شنبه از راه برسد و من بدو بدو کنم و بروم سراغ دکه ی روزنامه فروشی و بپرسم: " آقا کیهان بچه ها اومده" و بعد که گفت "بعله" پنج ریال بدهم و مجله را بخرم و انگار که گنجی پیدا کرده ام با شوق و ذوق به ورق زدن و وارسی و سپس در راه به خواندنش بپردازم و برسم خانه و هی بخوانم و دوباره و سه باره بخوانم و دوباره تا شنبه ی دیگر از راه برسد و ...

 بله اشاره و راهنمایی او باعث شد که مادرم که عاشق خواندن بود و به خاطر اینکه دختر زاده شده بود نگذاشته بودند به درسش ادامه بدهد و با حسرت از لذت خواندن محروم مانده بود، در کشف الفبا و کلمات آشنا، توی روزنامه همراهم باشد تا وقتی که از او پیشی بگیرم و به تنهایی و بخوبی از عهده ی خواندن مجله برآیم و خیلی زود کتاب داستان بخوانم و سپس بروم سراغ رمان های طولانی و قطور. و در نوجوانی اکثر نویسندگان بزرگ را بشناسم و از هر کدام چند کتاب نام ببرم. بله به خاطر اثر خوبی که او بر من گذاشت، خواندن جزء سرشت من شد و کتاب از لوازم ضروری زندگی من.

می دانم که امروز خانم الماسی در میان ما نیست و حتم دارم که روحش به آسمان سفر کرده اما نام و یاد و خاطره اش تا آخر عمر با من همراه خواهد بود، پس با دیدگانی اشکبار از روی قدرشناسی، از زمین رو به آسمان نگاه می کنم و از صمیم قلبم می گویم معلم عزیز روحت شاد و روزت مبارک.

...

روز معلم را به همه ی معلم های دلسوز و زحمتکش تبریک می گویم، بویژه به دوستان بزرگوارم که معلم بودند و هستند و به نوعی خواستم از زبان یک شاگرد ادای احترام به این دوستان بزرگوار و معلمم کرده باشم.